نمایش›نمی دونم فردا چی میشه

بعضی آدما از تغییر وحشت دارن و به روال تکراریشون چسبیدن. اما تکرار امنیت نمیاره. ممکنه هر روز تو یه خیابون قدم بزنی و تو اون خیابون احساس امنیت کنی وبعد یه روز زیر پاهات فرو بریزه و آسمون بالا سرت تیره بشه.

آثار پیشین گروه تیاتر دایره:
شب بخیر مادر-نویسنده:مارشا نورمن-کارگردان:سمیرا مهدوی-تالار مولوی 81
- پیغام عاشقانه مرد گل به دهان - نویسنده:پردیس چابک - کارگردان:سمیرا مهدوی-کافه تیاترشهر82
- دلتنگی های یک فیل - نویسنده:پردیس چابک - کارگردان:سمیرا مهدوی - کافه تیاتر شهرو فرهنگسرای ارسباران 83
- پرده پنجم - نویسنده و کارگردان:سمیرا مهدوی - هشتمین جشنواره بین المللی تیاتر دانشگاهی - تالار مولوی 84
- رد خون بر برف - نویسنده و کارگردان:سمیرا مهدوی - هشتمین جشنواره تیاتر تجربه - تالار مولوی 84
- روز هشتم - نویسنده:محمد رضا چرختاب - کارگردان:سمیرا مهدوی - نهمین جشنواره تیاتر تجربه - تالار مولوی 85
- اینجا کسی نمرده است - نویسنده: سلما سلامتی - کارگردان:سمیرا مهدوی -بیست و هفتمین جشنواره بین المللی یتاترفجر87
- در اعماق - نویسنده و کارگردان:سمیرا مهدوی - هشتمین جشنواره تیاتر بانوان 88 وسالن استاد انتظامی خانه هنرمندان 93
- نمی دونم فردا چی میشه - نویسنده:تنسی ویلیامز - کارگردان:سمیرا مهدوی - تیاتر شهر/کافه چهارسو- 92

به گزارش روابط عمومی اثر،  یادداشت اختصاصی کارگردان نمایش نمی دونم فردا چی میشه برای تیوال
نمایش نمی دونم فردا چی میشه اثر تنسی ویلیامز نمایشنامه نویس مشهور قرن 20 آمریکاست.از آثار شاخص این نویسنده "باغ وحش شیشه ای"و"اتوبوسی به نام هوس"و... است.مهمترین ویژگی آثار ویلیامز شخصیت های ویژه نمایشنامه های اوست.او در طول نمایش به روانکاوی شخصیت ها می پردازد.این مهم هر لحظه از نمایش دریچه تازه ای از ابعاد کاراکتر ها را پیش روی مخاطب به نمایش در می آورد.در دواثز مذکور و همچنین نمایشنامه "نمی دونم فردا چی می شه" ویلیامز تاکید ویژه خود را بر کاراکتر زن نمایش می گذاردو مخاطب را هر لحظه به شناخت عمیق تری ازابعاد شخصیت او می رساند.بیمار گونگی در شخصیت های زن  آثار ویلیامزچشمگیر و قابل بحث است.در شروع نمایش ما با زنی عادی و مردی که دچار ناتوانی در حرف زدن و بروز احساسات خود است مواجه می شویم.این روند تا پایان نمایش سیر ماکوس را طی میکند. به تدریج جای زن و مرد عوض می شود.در واقع کاراکتر زن دچار نوعی بیمارگونگی ست که گاه به روانپریشی نزدیک می شود.ما کوشیدیم براساس تحلیلی که از متن داشتیم به طراحی میزانسن ها بپردازیم.زن دایما در حال حرکت  روی صحنه است ومدام حرف می زند اما هیچگاه دست به عمل نمی زند.او از روال تکراری در روابطش سخن می گوید اما قادر به تغییر در وضعیت کنونی خود نمی باشد.در واقع دایما درحال فرافکنی ست.و اما مرد حرکات کم و میزانسن های محدودی داردو کمتر حرف می زند اما دایما دست به عمل می زند.در واقع اگر عملی روی صحنه رخ می دهد از جانب مرد است.بنابراین در مورد شخصیت مردسکون با مثابه حرکت تعریف می شود.و در موردزن برعکس.او هر چه دست و پا می زند بیشتر در مرداب تنهایی و روان پریشی خودفرو می رود. بنابراین مخاطب با دونوع طراحی در میزانسن مواجه می شود که در کنار هم دچار پارادوکس می باشند.این پارادوکس عامدانه شکل گرفته است.نکته دیگری که کوشیدیم به آن بپردازیم انتخاب وچینش سکوت های نمایش است.در واقع بخش عمده ای ازناگفته های دو شخصیت در سکوت های طولانی بین دیالوگها نهفته است.در مورد دکور یا بهتر است بگوییم طراحی صحنه لازم به ذکر است که هر آنچه روی صحنه مشاهده می شودمورد استفاده شخصیت ها قرار می گیرد.از فضای صحنه تا آکساسوار.بنابراین ما در تعریف خود عنصر دکور را حذف وطراحی صحنه را جایگزین آن می کنیم.لازم به ذکر است تم اصلی نمایش تنهایی انسان ها و ناتوانی در برقراری ارتباط با یکدیگر است.در واقع همین عدم برقراری ارتباط میان انسان ها خصوصا زن ومرد به تنهایی خوفناک هر یک می انجامد که البته ویلیامز نمایش را با چنین تلخی به پایان نمی رساند.نمایشنمی دونم فردا چی می شه خود زندگی ست با کاراکترها و موقعیت هایی آشنا.بنابراین به افرادی که توان مواجهه با حفره های تاریکی از درونیات خود را دارندتوصیه می کنیم به دیدن نمایش ما بیایند.