نمایشگاه›بیشتر، بیشتر است

گوشت،بدن و احساس :درباره ی منطق های کم تر...

نمایشگاه عکس های مریم جوادی در تقاطعی میان فیگور و انتزاع در نوسان است.مکان رویدادها یا سوژه ی دوربین،اِعمال تعذیب و خشونت بر گوشت و تکثیر مادی آن در اعصاب و شریان هاست...مفهوم بدن یکی از امور مسئله ساز(problematic) فلسفه از دیرباز تا کنون بوده است که به ویژه از دکارت بدین سو در تقابل میان ذهن و بدن به برتری جایگاه ذهن بر بدن انجامیده است.این شاید اسپینوزا بود که برای نخستین بار نشان داد که نیروی بدن خود موجب نوع خاصی از اندیشیدن و تفکر است که عامل پیدایی آن را کوناتوس می نامید.بعدتر فوکو در کتاب «مراقبت و تنبیه» ،بدن مجرمان و خاطیان ،بدن های محکوم،را به مثابه مکان تعذیب بررسی کرد.با این حال ،نخسیتن فیلسوفی که تلاش کرد منطق دیگری را برای فهم بدن ارائه دهد دلوز در کتاب«فرانسیس بیکن، منطق احساس» بود.دلوز میان تن(flesh) و گوشت(meat) تفاوت می گذارد.تن، گوشت زنده است،در حالی که وقتی احساس آن از میان رفت بدل به گوشت مرده می شود.گوشت، تنی است که احساس از آن کسر شده است.عکس های مریم جوادی منطق های این گوشت تعذیب شده را در جهان معاصر تصویر می کنند،گوشت کسر شده از بدن با ساطور،تصاویر سلاخ خانه و جگرهای انباشته بر هم،که گویای عادی شدن خشونت و بی تفاوتی بدن ها نسبت به خشونت اند...اما در این جا با بدن حیوان و بدن کشنده ی حیوان روبروییم...لباس های چرک و خونی و خشونتی که در تصاویر انتزاعی ای که به نقاشی پهلو می زند،ما را رویاروی بدن به مثابه ابژه ی تفکر می نهد...در کار مریم جوادی گونه ای تغییر شکل و فرم زدایی تصویری و محتوایی، آثار انتزاعی را به سمت ادراکی ورای خشونت سوق می دهد.در حقیقت،آثار به سه زمان قبل از کشتن،زمان کشته شدن و بعد از کشته شدن گوشت ها اشاره دارد...یکی از تاثیر گذارترین عکس ها عکسی از ساطوری است که امضای سازنده ی خود را با سه مهر در کنار دسته دارد...این گونه جوادی با منتزع کردن خشونت از بازنمایی تصاویر خشن ما ... دیدن ادامه ›› را به اندیشیدن درباره ی لحظه ی پیش از اعمال یا وقوع آن وادار می کند...کسر احساس از گوشت سبب اعمال خشونت سادیستی بر بدن ها می شود که ما را به سوی منطق «کم تر کم تر است» می برد،قطع عضوها،ترکیب های گوشت و استخوان ،بدن های وارفته و سلاخی شده که هر چه بیش تر و بیش تر وجودهای حیوانی از آن ها کم شده است...به این معناست که حیوان برای انسان عموماً نه معنای موجودیت حیوانی بلکه تنها به منزله ی گوشتی برای مصرف ماهیت می یابد...حیوان در جهان انسانی هیچ موجودیت مستقلی ندارد جز وسیله ای برای اعمال خشونت و کسب لذت برای بشر...منطق های کم تری که حیوان را به منزله ی اقلیتی نوین، و فاقد شخصیت وجودی تعریف می کند....که از احساس بشری کسر شده است...