پس از طراحی و طبیعت و هوای مطبوع ودوری از هیاهو و دود و بوق تهران و
ساخت کاخ مروارید توسط “وسلی پیترز” و “بنیاد فرانک لوید رایت” در سال های
هزار و سیصد و چهل و پنج تا چهل و هفت، یک بلوار چهار باندی و منطقه ای
ویلایی برای شهروندان، در سه فاز، در مجاورت کاخ ساخته می شود که نام آن بر
گرفته از میتراییسم، “مهردشت” و سپس “مهرشهر” نامیده می شود. این منطقه در
ابتدا شامل ویلاهای بزرگ و پراکنده بود و از سه طرف به زمین هایی می رسید
که برای بهبود آب و هوای منطقه به “باغ سیب” تبدیل شدند. تا سال ها ورود
افراد غیر ساکن به این منطقه بدون هماهنگی مجاز نبود و افراد با کارت مخصوص
به مهرشهر تردد می کردند. تا اواخر سال پنجاه و هفت تعداد ویلا ها رو به
فزونی نهاد و پس از انقلاب درهای این شهر به روی عموم بازشد.
ساختار اجتماعی و فرهنگی مطلوب مهرشهر و نیز نزدیکی به تهران، طی چند دهه ی
اخیر بسیاری از هنرمندان شاخص و هم جوان رابرای کار و زندگی به سوی خود
خوانده اند. کوچه باغ ها و مزارع با چشم اندازهای وسیع در حاشیه ی این شهر،
پاتوق نقاشان منظره گرای بسیاری بوده اند.