نمایشگاه›رز سفید

 روزهای تعطیل گالری: پنج‌شنبه‌ها 

افتتاحیه: جمعه ۲۶ بهمن ۱۳۹۷ ساعت ۱۶ الی ۲۱

از کودکان در بسیاری از جنگ‌ها، چه آن‌هایی که پیشروی قبیله‌ای بوده‌اند و چه آن‌ها  که مقاصد سیاسی و اجتماعی داشته‌اند، به طور گسترده‌ای سوءاستفاده‌های نظامی و تبلیغاتی شده است. سارا عباسیان با مجموعه‌ی «رز سفید» همان رویکرد و طریق را نسبت به رفتار انسان در جنگ برگزیده که پیش‌تر در مجموعه‌های نمادین، تیره و سنگین‌اش به نام‌های «شب‌کورها به هم رحم نمی‌کنند»، «گرانش تباهی‌ناپذیر» و «اپیدمی» داشته است: هجوم، تجاوز، زیاده‌خواهی، کینه‌جویی و قتل عام. در یکی شب‌کوران را هم‌جنس‌خوارانی رو به تباهی می‌بیند، در دیگری لاک‌پشت نماد تحجر و هول می‌شود و دست‌آخر تاختگاهی را به تصویر می‌کشد که در آن پوسیده‌خواران با آدم‌ها درمی‌آمیزند. در ادامه،  «رز سفید» اما برخلاف صراحت عناوین مجموعه‌های پیشین و سوای نام لطیف و مطبوعش، نمایشی است از تنیدن غنچه‌گل‌هایی با خارهای زمخت و فربه‌ به دور تن کودکانی  که فی‌الفور  در نگاه بیننده معنای تردی و تازگی ذات شاداب و نورس را هم از گل و هم از کودک می‌رباید. «رز سفید» نمایشی علنی، بسیط، تندخو و محزون است علیه جنگ و بهره‌وری آگاهانه و عامدانه‌ای که این واقعه‌ی سیاسی و اجتماعی از کودکان می‌کند. 
آن‌چه که عباسیان بدان پرداخته معنایی بدل دارد. سنت فرستادن یک رز سفید همواره کنشی‌ بوده  که در آن  نماد جای سخن نشسته ‪و‬ از سوی عشاق یا دیگرانی که در پی انتقال پیام عشق، امید و حتا مرگ بوده‌اند  مورد استفاده قرار گرفته است. در این مجموعه  اما سر و تن کودکانی تازه‌ به دنیا آمده با چشمان بسته را از میان ساقه‌های غول‌آسای‌ رزهایی سفید می‌بینیم که در تنگنای کارزاری برّنده محبوس و مسجون شده‌اند. این موجودات همان بی‌شمار کودک‌سربازان جهان‌اند که لزوما نه اسلحه به‌دست‌ گرفته‌اند و نه آموزش نظامی‌ دیده‌اند و نه حتا از آن بدتر به سن قانونی رسیده‌اند، بلکه تنها به باربری، پیام‌رسانی، جاسوسی، سوءبرانگیختن احساس عموم، تبلیغات سیاسی و ابزاری برای ارضای تمایلات جنسی گماشته شده‌اند. ‬‬‬‬‬‬‬
از نشانه‌های مورد ملاحظه‌ی طراحی‌های متاخر سارا عباسیان صفحات سفید عریان و بی‌قابی است که بستری برای تاختن کالبد‌های شبه‌انسانی و جانوران نمادین شده‌اند. عباسیان هنرمند جنگاوری است که در طراحی‌هایش با ستیزی شورمندانه به بافت کاغذ می‌تازد و  با سیاهی قلمش سفیدی کاغذ را چنان می‌ساید تا سیاهی را فاتح نشان دهد؛ این‌ لحظه‌ی جذب تمام  نور  و حبس آن است.