نمایش›گل و قداره

حکایت دل است و اشک ریز دلسپردگی ، و تو می دانی دل باختن در فراسوی تنهائی ها سمت و سوی سوختگی است و افروختگی ، شبی است بس بعید و ویرانگر شام دلدادگی و حیرانی و هجران ، راوی شکرشکن خوش الحان کوک کن امشب روایت تنهائی و دل دادگی مرا به کلک نالان و بغض دار ثانیه ها ، آی قامت بلند بالای قداره ی سوگواری ، نهیب کن سرآشفته گلریز هزار توی یک تاریخ گلوگیر آه مرا!!!
...
گل و قداره ، حکایت دل است و دلدادگی ، غریو شور است و حیات ، تازه گی و سبزی و آنکه چشم می یازد بر ساعتی و بیش از آن بر خضرای آغوش دلسوخته عاشقان ، هر که بر این مدار یار دیدار این روایت شد ، عاشق بود و غریب ، با شادمانه های رقص و پایکوبان ساز و نوا ، با سرمستی و کژدار و مریزهای صادقانه و روایت ماند و داستان هر چه بود و هر چه هست همچنان باقی ، گل و قداره را نه آرام بر نشیمن صندلی های سمندریان ، بلکه به تمام قد ایستاده باید میهمان چشمان کرد ، تا در خستگی نانوشته پاهایت درد آکل و رستم ، جانت را در نوردد و آرام گیری در سرانجام بی انجام مادر و مرجان
...
نمایش ایرانی و اصیل گل و قداره به روایت استاد فراهانی عزیز ، یکی از زیباترین نمایش های ایرانی سال های اخیر بود که در سالن استاد سمندریان تماشا کردم ، متن و بیان بازیگران ، موسیقی زنده و سنتی اعلا ، حرکات موزون و رقص خارق العاده گروه استاد ماسوله و انتخاب نه البته آزاد و اقتباسی از قلم نگاره ... دیدن ادامه ›› ی هدایت نقاط ممتاز و برجسته و تحسین برانگیز این کار بود البته بودند چند نقصان کوتاه و کوچک که می شد نباشند ، عزیزان بروند و ببینند و خود قضاوت کنند
...
تماشای گل و قداره کنار استاد محمود دولت آبادی صفای دیگری داشت . از استاد فراهانی جهت تمام زحمت های متحمل شده و از گروه فوق العاده که اجرائی خوب و قابل تحسین را رقم زدند تقدیر و سپاس دارم علی الخصوص استاد فریدی ماسوله که مانند همیشه بی نظیر بود و بی مثال

همه چیز را دوست داشتم: داستان٬ طراحی صحنه٬ موسیقی و البته بازی ها را. بی نهایت از آقای فراهانی عزیز سپاسگذارم که در این روزهایی که اکثر اجراها غیر ایرانی هستند و به شکل بی سابقه ای نمایش های مُدرنِ غربی در اولویت قرار گرفتند٬ اجرایی کاملاً ایرانی را روی صحنه بردند که شاید شجاعت میخواهد! پیشنهاد میکنم اگر دوست دارید یک اجرای خوبِ ایرانی ببینید٬ کار را از دست ندهید.

پ.ن: صحنه ای که کاکارستم دست و چشم بسته به سراغ آکل میرود٬ شبیه به صحنه روی آوردن „حُر„ به امام حسین بود که در تعزیه اجرا میشود که آقای فراهانی با توجه به سابقه تعزیه خوانی٬ در اجرا استفاده کردند.

ممنون از همه٬ با آرزوی سلامتی برای آقای فراهانی عزیز.