نمایش›گونگ

گونگ نمایشی در باب موضوعاتی فراگیر از جمله هستی و نیستی، صیرورت تاریخ، جنگ، قدرت ، استبداد و غیره است. شاید برای جا دادن همه ی این مفاهیم کلی در قاب یک اثری هنری فرم فیزیکال فرمی مناسب به نظر بیاید. اما هرچه مفاهیم انتخابیِ درونِ اثر کلان تر و پرتعداد تر باشند، پرداخت و ایجاد وحدتی ساختاری بین آن ها برای خالق اثر چالش برانگیز تر می شوند.

از نظر من نویسنده در ایجادِ این وحدت ساختاری موفق عمل نکرده است و در بهترین حالت شاید بتوان ساختمان اثر را به جای منظومه ای هماهنگ، به کلاژی همانند دانست که حاوی تصاویری اپیزودیک از موضوعات مورد توجهِ خالق اثر است.

اپیزود های تاریخ در این نمایش گاهی صرفابرای درک پیامی اخلاقی مانند تقبیح جنگ، ثروت اندوزی و غیره فروکاسته می شوند و نویسنده ی اثر تلاش دارد حکم اخلاقیِ مورد نظرش رابه وضوح از زبان شخصیت های نمایش بیان کند.

فرم در این اثر دست بالا را دارد اما هر چقدر تصاویر، موسیقی و نور فرصت رفتن به ... دیدن ادامه ›› ژرفارا برای مخاطب فراهم می کنند، دیالوگ های نخ نما و سطحی همانقدر خواننده را از استغراقش در تجربیاتی تکینه باز می دارد و او را به سطحِ زبان می آورد و به تعبیر لکان در نظام بی رحم نمادین پرتاب می کند.

در مجموع، گونگ نمایشی ست شامل مسائل کلی بشری و بدین واسطه ناگزیز به پُرگویی، که میتوان در آثار بعدی نویسنده کنترل شده و منتج به آثاری نظام یافته تر شوند.

دیشب در رشت به دیدن نمایش فرم ‘گونگ’نشستم
یر عکس تجربه های سابق در این شهر برام خیلی خوشایند بود که در این کار به دکور ، نور و حرکت توجه ویژه‌ای داشته‌اند،
اما محتوای کار بسیار شعار زده و سانتیمانتالیسم بود، معمولا موضوع هایی ماننده ‘خلقت جهان’ ، ‘رویکرد زمان در انسان‌ها’ وزنه‌های سنگینی است که کار اولی ها به تله آن میوفتن، اما کارگردان در پایان گفت: از سال ۷۶ نمایش کارگردانی می‌کند…
گروه‌ بازیگری واقعا خسته نباشند،تمام تلاش خود را کرد اما چیزی که از بیرون پیدا بود ناهماهنگی و نداشتن ریتم صحنه بوده به همین دلیل من مخاطب را می‌دیدم که حصله آن سر رفته و شروع به صحبت کردن با بغل دستی خود می‌کند و یا با گوشی همراه خود کار می‌کند ( این مرگ نمایش است ) همان مخاطب در پایان ایستاده تشویق می‌کند ( این هم خیانت مخاطب به گروه نمایشی ‘گونگ’ است)
ارادت