نمایش›گوربانی

من دیشب گوربانی رو دیدم و اول از همه چیز واقعا دلم میخواد بهتون بگم خسته نباشید. خیلی خیلی برام دیدنتون، شنیدن قصه تون جذاب بود.
از تک تک بازی ... دیدن ادامه ›› ها لذت بردم بخصوص زوج پژمان عبدی و مارال جمال پناه. ارتباط بین این زوج شاید به فراخور خواسته متن خیلی برام نگاه کردنی تر و دنبال کردنی تر بود و نگاه های بسیار جذابی برام داشتن. (منظورم نگاهشون به همدیگه است.) دیگر که به نظرم همه بازیگر ها بازهم میگم قطعا به چیدمان متن لحظه های دیدنی خیلی داشتن الهه فرازمند وقتی فهمیده بود خبرش نکردن... پژمان عبدی همون جمله کوتاه که در مورد پدر بودنش گفت و بسیاری از لحظه های با نمک علیرضا ایزدی و لحظه های سکوت مارال جمال پناه. اما در مورد متن باید بگم ایده قصه رو بسیار بسیار دوست داشتم. اما فکر میکنم میتونست با پرداختی دقیق تر، بجای چندین بار گسترش پیدا کردن در عرض به روند طولی روایت و ادامه دادن قصه پرداخته بشه که البته نظر منه. دیگه که فکر میکنم واقعا طراحی صحنه احتیاج به بازنگری داشت... که کاملا بهش نقد دارم اما دوست دارم اینجا نگمش. ولی واقعا با اون چیزی که آویخته شده بود خیلی مشکل داشتم (گفتم :) ) از همه چیز بهتر شیوه هدایت بازیگر برام تو اجرا داشت کار میکرد من واقعا آزادی عمل بازیگرارو روی صحنه دوست داشتم... در نهایت میگم که از ته دل با خندتون خندیدم و با غمتون غمگین شدم. امیدوارم اجراهای پایانیتون بهتون کیف بده.

امشب به تماشای کار "گوربانی" نشستم.
در مجموع سه عامل کلی به نظر حقیر از نقاط قوت کار بودند: انسجام اجرا در عین آشفتگی قصه، طراحی های به اندازه و در خدمت کار و بازی دلنشین تمامی بازیگران بالاخص پژمان عبدی.
به هر جهت از خالق کلاه آهنی ها همین انتظار می رفت و برآورده شد.

بزرگترین موفقیت گوربانی از منظر بنده این بود که مخاطب خودش را دوست آن پنج نفر می دید و انقدر در روابط عاطفی آنها غرق می شد که خود را ناظری نامرئی و مانوس با آن دوستان حس می کرد.

در مجموع برای کسانی که به دنبال لذت خالصی از ترکیب دلهره و خنده هستند این کار را پیشنهاد می دهم. ۵ از ۵.