نمایش›هجده سالگی

«دغدغه‌های اجتماعی در قالب سرگرمی »


موضوع هجده‌سالگی با محوریت کودکان کار است و در صددست مشکلات و معضلات تعدادی از آنان را در داستانی که اتفاقات متعددی دارد، بر صحنه بیاورد. روایت کودکانی که بی‌سرپرستند و محیط رشد و زیست آنان در شرایط ناهنجار و پر مخاطره‌ای قرار دارد.
ضمن آنکه تمام گروه از کارگردان تا بازیگران بسیار جوان هستند دو بازیگر حرفه‌ای و باتجربه بازیگری نوشین تبریزی و امیدزندگانی نیز این گروه را همراهی می‌کنند.
هجده‌سالگی اگرچه می‌خواهد دغدغه‌مند و با تمرکز بر موضوعی اجتماعی و آگاهی‌بخش برای طیف تماشاگران و علاقمندان به تئاتر نقش داشته‌ باشد ... دیدن ادامه ›› با این حال دچار ضعف‌های زیادی است بطوریکه مسیر دغدغه‌مندی و سویه‌های اجتماعی آن زیر سایه‌ی کلیشه‌ترین بخش‌های زیستی این گروه از کودکان کار، گم شده و تکرار مکررات می‌شود. و در یک پایانبندی شتابزده و کم‌جان، به موضوعی که خود ساحتِ لازم و کافی برای پرداخت عمیق می‌طلبد، ناشیانه گره می‌خورد.
داستان هجده سالگی درباره گروهی از کودکان و نوجوانانی ست که در معرض آسیب‌های اجتماعی و فقر مالی قرار دارند. و زنی میانسال که نقش آن را نوشین تبریزی ایفا می‌کند سرپرستی آنان را برعهده دارد و در عین حال به‌دنبال خانواده و یا فرزندخواندگی آنان است. در این بین، مردی بنام بیژن با بازی امید زندگانی، که به نظر حمایت‌کننده مالی است در نقشه‌ی سوءاستفاده از این کودکان برای مقاصد پلیدی‌ست که با رو شدن نقشه‌اش توسط نوجوانی از این گروه، به قتل می‌رسد، هجده‌سالگی زمان رسیدن سن قانونی برای قصاص آن نوجوان است.
در تمام عناصر نمایش، عدم تجربه کافی و ناپختگی محسوس است. متن تا مقدار زیادی اضافاتی دارد که برای روشن شدن وضعیت زیستی این گروه از کودکان و نوجوانان و روابط آنها با یکدیگر، بخش اصلی را به حاشیه می‌برد و از کارکرد معنایی دور می‌کند و حتی چرایی بخش‌هایی چون حضور دختری که از تتویش ناراضی است و آمده تا محل سکونت صدف را که به او آن تتو را فروخته، پیدا کند و پولش را پس بگیرد، تا لحظه آخر مشخص نمی‌شود. و اینکه تمام ماجرا قرار است به تراژدی نهایی و ربطش به هجده‌سالگی برسد، در کمتر از چنددقیقه طرح می‌شود که نامانوس و گنگ باقی می‌ماند.
با این وصف آنچه بر صحنه می‌آید، تبدیل به یک نمایش سرگرم‌کننده و مفرح با جنبه‌های کمدی و عامه‌پسندی است که در عمق، حرف تازه‌ای برای ارائه ندارد و شاید تنها برای تماشاگران عمومی‌تر جذاب و مناسب باشد.
نه در اجرا و بازی‌ها و نه کارگردانی، از نور و گریم و ریتم، ویژگی‌ قابل قبولی مورد ردیابی نیست. دکور تنها نقطه کارشده‌ای‌ست که مورد دقت و ساخت قرار گرفته است. با این‌حال تصور نزدیک به واقعیتی ایجاد نمی‌کند. بیش از آنکه تصور شود به تماشای تئاتری در سالن بزرگ شهرزاد آمده‌ایم، به نظر می‌رسد با نمایشی آماتور و در آمفی‌تئاتر مدرسه روبروایم.
متن و اغلب بازی‌ بازیگران، جای کار بسیاری دارد تا بتواند به نمایشی حرفه‌ای بدل شود با این حال شاید برای این گروه جوان و همکاری‌شان با حرفه‌ای‌های تئاتر، با هدف تماشاگران گروه سنی نوجوان، تجربه‌ی خوبی رقم بخورد که پیش زمینه اجراهای حرفه‌ای تر و کم نقص‌تری شود.

نیلوفرثانی
گروه نقد هنرنت
31 اردیبهشت 1400

https://www.honarnet.com/%d8%af%d8%ba%d8%af%d8%ba%d9%87%e2%80%8c%d9%87%d8%a7%db%8c-%d8%a7%d8%ac%d8%aa%d9%85%d8%a7%d8%b9%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d9%82%d8%a7%d9%84%d8%a8-%d8%b3%d8%b1%da%af%d8%b1%d9%85%db%8c-%d8%8c/