نمایش›بی هوده

بعد از اجرا تماشاچی ها اکثرا رضایت داشتن. ولی خب اینکه این رضایت به معنی قوی بودن تئاتر بوده باشه، خیر.
علی الحساب این تئاتر گویا چند جایزه در جشنواره فجر بدست آورده که حداقل من رو، هم ترغیب به دیدنش کرد و هم امیدوار. ولی حین اجرا چیزی که برام موند این بود که کلیت جشنواره، داوران و منتقدین، و شرکت کنندگان در یک خواب عمیق به سر میبرن و دچار این گمان شدن که سمت و سویی از هنر دارن و به واسطه اینکه جایزه ای گرفتن کارشون مورد تاییده و افتخار آمیز. چطور میشه ما به عنوان نمایش نامه نویس با آثار ناب دنیای تئاتر روبرو بشیم و باز اینچنین دست به قلم ببریم! اینقدر سطحی، سیل حوادث منقلب کننده رو پشت هم بچینیم و با داد و فریاد و اشک مخاطب رو احساساتی کنیم. و مثلا به فلان معضل اجتماعی بپردازیم. اگر اشتباها گفته شده که این هنره، هنر نیست. ی برداشت سطحیه. که اتفاقا خوب هم هست ولی از یک نمایش نامه نویس اندک انتظاری هم هست که جامعه و مخاطب عقب افتاده ی خودش رو یک قدم به جلو ببره. چیزی که عینا توی مثلا سینما یا موسیقی هم هست، ولی به لحاظ بازاری بودن این دو عرصه انتظار خاصی ازشون ندارم. ولی از تئاتر انتظار هست.
مخاطبین عزیز وقتی نوشته شده افراد زیر ۱۵ سال نیان لابد نباید بیان دیگه، سر اجرا ی کودک به همراه احتمالا مادربزرگ و پدربزرگش اومده بود که من به شخصه شاهد اذیت شدن این بچه بودم.