نمایش›خانه کاغذی

نمایش "خانه کاغذی" نوشته "حمیدرضا نعیمی" و به کارگردانی "مهدی برومندنیا" نمایشی هجوآمیز در تحلیل روابط انسان است. داستان نمایش از جایی شروع می‌شود که زن و شوهری که به ظاهر در یک خانه نظامی زندگی می‌کنند، سالگرد ازدواج خود را جشن می‌گیرند. آنها درباره زندگی خود بحث می‌کنند و این احساس را دارند که با وجود فرزندانشان زندگی خوبی دارند. اما وقتی فرزندان آنها به خانه می‌آیند متوجه می‌شوند که آنان در زندگی ناکام بوده‌اند و این یعنی پوشالی بودن آمال و آرزوهای آنها که خانه خوشبختی آنها را به خانه‌ای کاغذی تبدیل کرده است.

پس از مدتها نمایشی از نوع گروتسک دیدم که همه چیزش به قاعده بود . جنگ باعث شده خانوده ای دور هم جمع شوند بزرگترین گروتسک نمایش خانه کاغذی است نگاه کارگردان به درستی دراجرا اعمال شده وبازیگران به شایستگی از پس این مهم برآمده اند قبل از نوشتن این مطلب گفتگوی نسیم ادبی، مهدی برومند وخسروشهراز را گوش میدهم بیش از هر چیز صبحتهای خسروشهراز برایم جالب است که این اثر را اصولا کمدی نمی بینید وتلاش میکند بیشتر مفاهیم متن را در قالب نوعی گروتسک نرم ولطیف در بازیش بگنجاند وچه خوب در اجرا موفق بانجام این کار شده است شخصیت را بخوبی شناخته و در بازیش طراحی های خاصی کرده که برایم تازه گی دارد. نسیم ادبی نیز در این کار موفق عمل کرده ودر کنار مرد خانواده (خسروشهراز) یک ترکیب خوب را بوجود آورده و لحظات خوبی را خلق می کند .دیگربازیگر این نمایش هادی عطایی(پسر) موفق است و با تلاش بیشتری می تواند درخشان ظاهر شوند (اگر چه نفهمیدم چرا پسر خانواده اینچنین است ) خانوم نوشین تبریزی هم خوب بود به نظرم نسبت به دیگر بازیگران از انرزی کمتری برخودار بودند . همه چیز نمایش در جای خودش درست ومنطقی بود از نور ودکور و لباس وموسیقی تا اجرای گرم ورتیم خوب اجرا .تنهاچیزی که مرا عذاب میداد گرمای سالن بود ودرپایان دیدم که بازیگران خیس از عرق شده بودند جالب است بدانید قبل از نمایش به کافی شاپ باران رفته بودم تا شروع نمایش چیزی بخورم باور کنید اونقدر سردم شد که یخ زدم تعجب کردم این هوای خوب و خنک وسرد باید درسالن اجرا باشد مسئولین باران باید برای تماشاگران و بویژه بازیگران وعوامل نمایش احترام قائل باشند و تنها بفکر در آمد نباشند. در خاتمه به گروه مجری که این موارد را تحمل می کند خسته نباشید میگویم وبرایشان آرزوی توفیق دارم .دست همه درد نکند