فیلم›خانه ای در خیابان چهل و یکم

اگرچه مضمون و محتوای فیلم تقریبا مشابه نمونه های دیگر بود ، اما ابتدا و انتهای تقریبا تکان دهنده فیلم را دوست داشتم. نقش مادر ، نقطه عطف فیلم بود که برای ببرقراری عدالت تلاش می کند. بازی باورپذیر علی مصفا و مهناز افشار ، موجب می شد تا فضای سرد داستان و کش دادن های فیلنامه تحمل پذیر بشه. اما نمی تونیم بگوییم که این گونه اتفاقات برای همه افراد می افتد و به هیچ عنوان نمی توانیم بگوییم که همه مادرها در قرارگیری در چنین نقشی واکنش های یکسان و مثبت انجام می دهند. به طور طبع مادر یک فرزندش را از دست داده و نمی خواهد فرزند دیگرش را با دستان خودش بالای چوبه دار ببرد. البته فیلم انتقاد ظریفی هم به قانون قضایی کشور دارد که چرا زن یک مقتول حقی در مجازات قاتل همسرش ندارد و این دقیقا نقض حقوق شهروندی است. نمونه این قوانین اشتباه زیاد است ، به عنوان مثال اگر مردی دختر خود را بکشد تا مادامی که دختر مجرد باشد ، به دلیل استفاده از قانون ولی دم ،مقتول از هر مجازاتی مبرا می شود. من افکار عمومی را به اعمال خشونت سوق نمی دهم اما به برخورداری از حقوق طبیعی افراد و حقوق شهروندی و اجتماعی برای برقراری عدالت تاکید می کنم.

الان که همگی پیگیر جشواره فجر اند و کمتر به نگاه کردن فیلم های عادی می آیند. من امروز این فیلم و دیدم و نظرم موضوع کاملا کلیشه ای و حتی مشابه نمونه داخلی یعنی دهلیز بود. روند داستان بسیار کند بود و بسیاری از تماشاگران مدام به ساعت خود نگاه می کردند که کی تمام می شود. اصلا جذاب یا حتی ناراحت کنند نبود. بسبار تلاش شده بود که احساسات را برانگیزد ولی نتواست در پایان اصلا توصیه نمی کنم ببینید.
اینه تمام نظرات شخصی بنده بوده و هیچ گونه قصد و غرصی در کار نیست.