نمایش›خطوط مدادی روی صفحه سفید خالی

 درد مشترک ساکنان این خانه فرار از گذشته و جایی نداشتن در حال است. در شهری که دوران سختی را دارد، سه زوج دور از هیاهوی بیرون و برای فرار از گذشته شان به خانه ای پناه آورده اند که عاریه ای است. هر روز صبح با ترس از این که کسی به حضورشان پی ببرد، از خواب بیدار می شوند. در ابتدا به نظر می رسد که هر کدام بار سرنوشت جدایی را به دوش می کشند اما به تدریج با گذشته هر یک که آشنا می شویم؛ گذشته ای که از آن فرار کرده اند، در می یابیم که حال آن ها در پیوند با گذشته مشترکشان است. دنیا برایشان فضای محدود و کوچک زندگی خودشان است، چون دنیای بیرون، برایشان بزرگ تر و بی در و پیکر تر از آن است که آن ها تاثیری بر آن بگذارند. پس روی نکات ریز و خاص زندگی روزمره تمرکز می کنند. هر کدام تعریف خود را از زندگی دارند، بعضی از آن ها به این می اندیشند که وقتی آینده ای نیست امید به آینده چه ارزشی دارد؟ امیدشان را از همه چیز بریده اند و فقط در حال و برای لحظات گذرا زندگی می کنند. بعضی هم به امید پرواز کردن به آینده، سختی ها و رنج های موقتی را به جان می خرند. برای بعضی هایشان اما نامعلوم بودن آینده نعمت است!  این تفاوت دیدگاه هایشان تصویری از یک جامعه کوچک در یک خانه موقت را به ما می دهد.  انسان پل می سازد تا بدون تر شدن از رودخانه ها و چشمه ها بگذرد، هواپیما اختراع می کند تا از روی قاره ها و اقیانوس ها بگذرد، بزرگراه و پل می سازد تا راحت تر سفر کند و چهره شهرها و محیط پیرامون خود را تغییر می دهد ولی از تغییر سرنوشت انسان ها و دردهایش غافل می شود.  بولدوزرهایی که برای ساختن بزرگراه آمده اند، می آیند تا زندگی آن ها را ویران کنند. در هیاهوی بولدوزرها فریادهایشان از صدا می افتد. ساختمان های نو بر ویرانه زندگی های سوخته آن ها بنا می شود.

محل: سالن استاد رسام مجتمع فرهنگی هنری تبریز