نمایش›لاله زار، هتل کاتوزیان

[جناب خداوردی عزیز: ای کاش این نمایش را می توانستیم در مکتبی جا سازیش کنیم؟! حتی در پائین تر سطح روحوضی؛ سیاه بازی و....در دهه های 1310-20 لاله زار نمی توان چنین اجرا و بازیهایی را دیده باشیم و شما کم لطفی کرده و به تاتر دانشجویی اشاره کرده اید؟!!!! نمایش فاقد کوچکترین خلاقیت و زیباشناسی و ....می باشد. نور، صدا؛ دکور در بدنرین وضعیت ممکن بود. بازیها بقدری ضعیف و ابتدائی بود که باعث خنده و تعجب تماشاچی می گردید. همه فریاد می کشیدند بی دلیلطوریکه که دو تماشاجی اعتراض کردند که چرا داد می کشید؟! بازی آقای اردلان شجاع اردلان کاوه بقدری مصنوعی و معمولی بود که گویا هنوز متن نمایش دستش است و روزهای اول خوانش پیس است. اکثر کلمات با میمیکهای زائد و قلوآمیز خورده می شد. دائم با مالش دستها و دست در موها تلاش می کرد که شاید سرپاسبان مقتدی که باید مردی مقتدر و خود جانی بالفطره در شهربانی سال 1320 و لاله زار آن زمان باشد با مردی ضعیف و منفعل روبرو هستیم. آکسان گذاری بین کلمات و حتی کاراکترهای یک کلمه بدرد ینقش یک نویسنده و دانشمنذ می خورد تا یک پاسپان سراسر تقصیر. کلام و لحجه کاتوزیان به هم چیز شباهت داشت الا به گویش ارامنه و اقلیتها و تازه همان مقدار اندک را هم گاهآ فراموش می کردند. هر کس برای خود بازی می کرد نه احساسی و نه ارتباطی بین خود و بالعاکس با تماشاچیان. خانم پرتو با صدای بدون کنترل خود حتی مواقعی کنترل فیزیکی خود را هم از دست می داد ... دیدن ادامه ›› ؟! بهرصورت متن و نوشته نیز از یک پازل اشتباه چیده شده رنج می برد که نه تاریحی، نه پلیسی و جنائی، و نه سیاه بازی و لاله زار و نه هویت بخشیدن به این شخصیت سیاه بعنوا ن حق طلب یا یک ناجی؟! مقتدی بعنوان یک قلدر، مستبد و جانی، کسمایی بعنوان یک مبارز و....هیج کدام برای تماشاچی دارای شناسنامه و هویت نیستند و در پایان دهها سئوال برای تماشاچی که چی بود؟! چی شد؟! سیاه که با گروهش بقدری در اجرا وصله و پینه است که آدمی فکر می کند شاید برای کشیدن تماشاچی به سالن این آسمان و ریسمون شده مثل خواننده و هنرپیشه حرفه ای و..... آری جناب خداوردی عزیز حال بعد از گذشت دهها ده از رئالیسم می توان باز با همان دوربین که خط بطلان رون آن کشید از یک حرکت زیبای رئالیستی عکس گرفت و بدعتی گذاشت ولی ما یاد نگرفته ایم که اگر نمایشی در رابطه با تاریخ آنهم تاریخ تاتر در لاله زار و دهه های 1320 به اجرا در مِی آوریم همه چیزش را رئالیستی و مدون با همان انگاره بنویسیم و به اجرا در آوریم .نه یک شیر بی یال و دم.

درود بر شما جناب شهبازیان . بنده ابتدا گمان کردم موافقی نخواهم داشت و در شهر کوران دردها خواهم داشت ز بینایی . گمان کردم مرا مورد انتقاد قرار خواهند داد که چرا اساتید و بزرگان فسیل شده امان را مورد بی مهری قرار داده ام . با این حال بسیار خوشحالم که شما هم این بدنها و بیان های بی انگیزه و فالش را دیده و شنیده اید . کاش یک ماه بیشتر تمرین را ادامه می دادند. کاش روی هر جمله و حرکت و ... زمان بیشتری صرف میکردند . کاش برای خود ارزش و آبرو قائل بودند و به تعریفها و تمجیدهای بی اثر بسنده نمی کردند. .