نمایش›منو نمی بره

نشئگی پایدار یک نمایش زلال

من بعد از مدت ها چندتا کار دیدم تو هفته ی اخیر که دوست داشتم حسم از دیدن نمایش "منو نمی بره" ثبت بشه!
یه سری تئاترا برای من با برچسب زلال بودن یادآوری میشه و مواجهه م باهاشون مثل مواجهه و معاشرت با یه آدم زلاله، یه نمایش زلال و شریف، مثل یه آدم زلال روح آدمو صیقل میده، مثل آینه خودتو در مقابل خودت قرار میده، با سادگیش به وجدت میاره، بدون لکنت و پیچیدگی باهات حرف میزنه چون قرار نیست با ژانگولربازی پلشتی های خودشو بپوشونه، شاید تندترین حرفارو بهت بزنه ولی بهت آرامش میده، خلاصه که یه جوری نشئه ت می کنه و نگهت میداره تو اون فاز که همیشه تو ذهنت و قلبت و روحت ثبت میشه و ماندگاریش شاید تا آخر عمر باهات باشه.
"منو نمی بره" نشئه کردنو بلده و زلاله و بر دل میشینه چون از دل و روح و جان برآمده.
خلاصه که حیفه این فرصت و لذت نشئگی از دست بره :)