فیلم‌تئاتر›مایکلفسکی

آخرین شب اجرای مایکلفسکی بود.اثری ضد جنگ.خشحالم که یه کارجنگی خارج ازجغرافیای جنگ هشت ساله ی ایران دیدم.وقتی کشوری باشی که جنگ رو در برهه ای نه چندان دورتجربه کرده ودر منطقه ای که به جنگ و خون معتاد شده نویسنده باید بپذیره که با تماشاچیِ بشدت سختگیری روبرو-ئه.افتادن به سمت شعارواحساسی-گری وحماسی-بازی وکلیشه هم بشدت چنین آثاری رو تهدید میکنه.اما دو ایده ی خوب در نمایش بود که اثر رو برای من جذاب کرد یکی مقوله ی فُقدان و دوم وجود دیگریِ بزرگ در اثر.فقدان به معنای از دست دادن یک امکان در زندگیه که ضروری و دمِ دستی بوده اما در شرایطی که نیست تازه حیاتی بودنش کشف میشه و جنگ بزرگترین ابزارفقدانه.مثلن وقتی نفس میکشی کار ساده اما ضروری انجام میدی ولی وقتی هوا کم میشه تازه به اهمیت این امر ساده پی میبری. وفقدان باعث ایجاد حس متراکمی از خشم ونفرت وترس و انزجاروترس در انسان میشه و سازوکار جنگ هم همینه.اما فقدان اساسی در این اثر بدن-ه آره خودِ تن که اتفاقن در هر جنگی اولین معامله و اساسی ترین معامله بر سر بدنه و اونجایی این مسئله جلب توجه میکنه که میدونیم که بدن مهمترین جزیره ی زیست هر انسان وپایه ای ترین امکان هر فردیه.در این اثر دوبار بر سر انگشتان دست قمار صورت میگیره.یک پدر کشته میشه و زنی دوپای خودشو از دست داده و اساس اثر هم تقابل جنگ و بدنه و البته فقدان بعدی که جنگ در این اثر باهاش بازی میکنه فقرو خشبختیه(پول) که اون دربرابر ایده ی بکر بدن کلیشه ای بنظر میرسه. دومین ایده ی جالب اثر دیگریِ بزرگه که نباید با دانای کل اشتباه گرفته بشه دیگری بزرگ که اصطلاحی لاکانیه اشاره به وجود خداییه که بر همه چیز ناظره و از چنگ اون هیچ راه گریزی نیست.اون حتا بر جان ماهم از ما ارجحتره و گاهی ما برای خوشنودی این دیگری بزرگ حاضریم برده یا بنده بشیم و همیشه درهراسیم که این خدا به ما خشم نگیره در دنیای مدرن دو ایدئولوژی فاشیسم و نازیسم نماد وجه ی تاریک این دیگری هستند اما در این اثر خدای کشتار(جنگ) نقش این دیگری رو بازی میکنه.
در برخی آثار متن باعث نجات اجرا میشه و ضعف بازیهارو میپوشونه و در برخی دیگه، بازیهای درخشان ضعف متنو پوشش میده که در اینجا متن خوب بازیهای غیر یکدست و بعضا" بی رمق رو جبران کرده هرچند که همیشه وسوسه ی غلتیدن به سمت کلیشه و احساسی-گری در متن دیده میشه ولی باید توجه داشت خود ذات جنگ اونقد ... دیدن ادامه ›› بیرحم هست که حتا نشان دادن صحنه ی خوردن صبحانه در فضای عادی در زمان جنگ هم اگه خوب اجرا و نوشته شده باشه بیننده رو تکون میده یا سرجاش میخکوب میکنه و لازم به شعار نیست و بیننده به راحتی حس و حال صحنه رو دریافت خواهد کرد
یونیفرمیزم هم ایده خوبی بوده یعنی پوشیدن لباسهای جنگی بر تن همه ی بازیگران.ایده ی تقابل کارگران معدن آهن که ناخواسته موتورمحرک جنگ و البته از اولین قربانیان جنگ هم هستن در کنار بی زمان و مکانی جنگ هم خوب بود.سیر داستانی که بیننده رو آروم از سطح به عمق میکشونه قابل قبوله و صحنه پردازی ونور هم اونقد خوبه که این حس در من بوجود اومد که الان جنگ یقه ی منو هم میگیره
صحنه های خوبش صحنه ی قطع انگشتان مایکل،خوندن نامه ی سیزدهم پدر،صحنه ی تقابل پدر ومادر با گروهبان،صحنه رقص ومستی کارگر معدن
البته شخصیتها خوب پرداخت نشدن ایده ی معدنچیها زود حروم میشه که میشد خیلی بیشتر ازش استفاده کرد
از کارگردان ممنونم که برای تماشاگر و عواملش احترام قائل بود وحتمن به درخواستش در آخر اجرا عمل خاهم کرد و از همه ی بازیگران و عوامل هم سپاسگزاروممنونم

کاریه که ارزش دیدن داره. امیدوارم توی دو شب آینده که تمدید شده اجرا. فرصت کنین و برین ببینین.
و اما
از خوبی هاش بگم ، متن خوب با فراز و فرود ... دیدن ادامه ›› به‌جا و به موقع ،
ایده‌ی کارگردانی خیلی جذاب ،
بازی‌های ‌اقایون عالی و خوب ،
طراحی صحنه‌ی جالب و در راستای متن.

از نقاط ضعفش بگم :
در مورد متن :
قابل پیش‌بینی بودن اتفاقا از شروع نمایش به این دلیل که نقظه‌ی شروع و پایان ( برگشت به شروع ) خوبی انتخاب نشده‌بود. با تقریب خوبی آدم می‌تونست حدس بزنه اون شروع چه اتفاقایی رو در پی داره.

در مورد کاراکترها :
به نظر من کاراکتر آنا کلا اضافی بود. هیچ کنشی نداشت. اگه از متن و اجرا کلا برش داریم هیچ اتفاقی نمیفته. لازم نیست کاراکتری به اسم انا رو روی صحنه ببینیم. کافی بود توی حرفای مارگاریت و فئودور و مایکی ازش بشنویم . به تبع اون پدر آنا هم زیادی بود. چون تکرار این واقعیت بود که جنگ اصولا خانواده‌ها رو مختل می‌کنه. که خب توی زندگی مارگاریت و مایکلفسکی داریم می‌بینیمش و لازم نیست دوباره جای دیگه ببینیم.
کاراکتر مارگاریت ، وسط زمین و آسمون مونده. نه اونقدر کم‌رنگ بود مثل آنا که بشه حزفش کرد . نه اونقدر پررنگه که بشه گفت شخصیتی ساخته شده.

در مورد بازی ها : بازی انا خیلی بی‌روح و بی‌حس بود. بازی مارگارت هم به نظرم ، به خاطر معلق‌بودن اصل شخصیت، نچسب بود . انگار که به زور چسبونده‌‌شده باشه به متن.. فئودور هم به نظر میاد تازه‌کار باشه و کمی تصنعی بود بعضی‌جاها که توی ذوق می‌زد.