نمایش›منهای دو

۱۰-۱۲ سال پیش داوود رشیدی این نمایش رو برد روی صحنه. دخترش و‌به‌گمونم حسن معجونی بازیگر بودن. اجرا به قدری مایوس کننده بود که از سالن اصلی تئاتر شهر که بیرون اومدم، تصمیم گرفتم دیگه نرم تئاتر. و حدود ۱۰ سال نرفتم. برای ۱۰ سال شد آخرین نمایشی که روی صحنه‌دیدم. بعدها نمایشنامه ش رو خوندم و دیدم چقدر زیبا و دوست داشتنیه. یاد لیلی افتادم که گاه‌و بیگاه میخوابید‌کف‌صحنه‌و‌پاهاش‌رو‌میدا‌‌د بالاو‌جیغ‌میکشید که بچه داره میاد. با اون جوراب بلند راه راه افقی. به گمونم بنفش و سفید بود. خاطره ی تلخیه ??
اون روزا تئاتر دیدن سخت بود. خونمون غرب تهران بود، پاتوقم کافه شوکای پاساژ گاندی. اجراها اعلام ویژه ای نمیشد. یعنی راهی برای فهمیدن اینکه چه روزی و چه ساعتی چه تیاتری روی چه صحنه ایه غیر ممکن بود. به‌گمونم شنبه ها توی یه روزنامه لیست تیاترها رو میزد والسلام. اگه اون روزنامه تو دکه ها نبود، باید گوشی تلفن رو به آغوش میکشیدم‌و یه‌ماراتن‌شماره گیری رو شروع میکردم به‌‌دو تا شماره تلفن تئاترشهر که یا مشغول بود یا کسی بر نمیداشت. ناچار باید از خیابون‌ولیعصر، که‌هنوز دوطرفه بود، میرفتم چهارراه ولیعصر. اگه هفت آسمون یاری‌میکرد، بلیط میگرفتیم‌و‌میرفتیم‌تو. خیلی موقع ها اما اونروز اجرا‌نبود یا دیر‌میرسیدیم‌‌که‌دست‌از پا درازتر برمیگشتیم. گاهی هم باید دو ساعت‌وای‌میستادیم‌تا سانس شروع بشه. خلاصه دشواری ها داشت. بعد که میرفتم تو، از ۱۰ تیاتری که میدیدم، ۸ تاش به سلیقم‌نبود. البته یهو میزد و عاطفه طهرانی اجرا داشت که تا آخر عمر خاطره ش میمونه برام. روزگاری بود.
یکی از دلایلی که تیوال رو‌دوست‌دارم همینه. چطور میشد‌بدون‌تیوال آمار این همه سالن خصوصی رو‌نگه‌داشت؟ عمروآبادی آدم‌خوشفکریه.
اون قدیما سالن خصوصی نبود یا من خبر نداشتم. تئاترشهر بود، خانه‌هنرمندان و‌سنگلج. شاید نیاورون و کانون پرورشی هم بود که‌من نرفتم.
از وقتی ... دیدن ادامه ›› دوباره شروع کردم به دیدن تیاتر، چشمم دنبال منهای دو بود. که برم و اون خاطره مایوس کننده رو گندزدایی و ضدعفونی و تازه سازی بکنه. بیینیم آقای رازقندی چه خواهد کرد با ما... ??