نمایش›منقرض‌شده‌ها

نمایشى مدرن، در ژانرى «کمیک» که در زمانى به شدت فشرده، به انتقاد از انسان امروز مى پردازد و یادآور اجداد و سیر تکامل انسان هاى اولیه، به شیوه ای طنزآمیز است. انسانى که از خودبیگانه شده و بحران هویت دارد و تنهاست. و از طرفى انسانى که روزى براى حفظ بقاى خود و قبیله دور آتش گرد مى آمد، اکنون دچار تنهایى است و چاره ى این تنهایى را در داخل گوشى موبایل خود جستجو می کند. از طرفى از مخدرهاى جدید براى خاموش ساختن فریاد ترس خود و تبدیل این فریاد و اشک به خنده هاى الکى است. این نمایش خنده را بر روى لب مى خشکاند. زیرا تماشاگر نکات مشترکى از زمانه و مقطعى که در آن بسر مى برد، در این نمایش پیدا می کند. نویسنده با زیرکى خاصى علت ها و نظر خود را بیان کرده و با استعاره هاى جذابى وضعیت موجود را نقد مى کند. آینه اى تمام قد در مقابله تماشاگر قرار مى دهد. تیم اجرایى با تمام توان در تلاش بود که لحظه های خوبى را در ذهن مخاطب به یادگار بگذارد. من پیشنهاد مى کنم به این اثر عمیق نگاه کنید.

یدداشتی از رسول نظرزاده عضو کانون منتقدان تئاتر
درباره ی نمایش منقرض شده ها


نمایش «منقرض شده » بانگاهی انتقادی / تمثیلی از دوره ای سخن ... دیدن ادامه ›› می گوید که دیگر جایی برای حضورروشنفکران که در اینجا به شکل انقراض دایناسورها خود را نشان می دهدوجود ندارد. نگاهی که از سویی به شیوه ی حضورگذشته گرای آخرین دایناسوردر زندگی قبیله ای انسان ها توجه دارد و از سویی به مقیاس های کوچک زندگی کوته نظرافراد قبیله چشم دوخته که خود را در زندگی سرخوشانه و فراموش کارانه ای مشغول نگاه داشته اند. آنچه فراموش شده شرایطی است که موجب این گسست عمیق شده است

از سویی نگاه اجرا به آخرین دایناسور باقیمانده هم نگاهی خالی از انتقاد نیست. او نمی تواند خود را در قبیله ی انسان ها جای دهد و همواره به صورت غریبه و «دیگری» باقی می ماند و مدام نگاهی بافاصله وبه اصطلاح مزاحم دارد. در دوره ای که دیگر کسی دایناسورهای واقعی را نمی شناسد همه می خواهند بر اساس حرف ها و شایعه ها از آنها هیولا بسازند او می کوشد ترس ها و تصورات نادرست را نسبت به دایناسورها تصحیح کند و آنها را طبیعی نشان بدهد، در بخش دیگر وقتی افراد قیبله می خواهند خود را شبیه عنوان های دهان پر کن دایناسورها کنند و از آنها قهرمان های ذهنی بسازند او می کوشد به جنبه های واقعی و منفی زندگی آنها هم اشاره کند و در آخرین مرحله وقتی خودش می خواهد هیولای واقعی را که به شکل رئیس قبیله نمایان شده به آنها نشان بدهد دیگر کسی حوصله ی حرف های او را ندارد و همه به نوعی سرخوشی منفعلانه فرو رفته اند تا او را به سوی انقراض واقعی بازگردانند. به جای تکیه بر حرکت درونی دراماتیک اجرا، نقش اساسی برتک گویی وبیان مستقیم آخرین دایناسور داده شده است.

ضلع سوم و مهم دیگرسه تیپ اصلی اجرا برعهده ی زن است که آخرین دایناسور را با خود به قبیله می آورد اما به نقش تمثیلی اودر اجرا کمتر توجه شده که شاید زیربنای همه کشمکش های درون قبیله می توانست باشد. در حال حاضر او جایگاهی سرگردان دارد . کشمکشی که می توانست بر جنبه های حضور او در هر صحنه بیفزاید. او گاه به سوی دایناسور جلب می شود و گاه به حرف های افراد قبیله گوش می دهد. روند تغییر در نگاه او می توانست حضوری ملموس تر و خود آگاه ترداشته باشد که حتی ممکن است گاه به اشتباه او را وارد بازی رئیس قبیله کند بر ضد دایناسورو افراد قبیله یا برعکس.