نمایش›نهنگ دو قسمت یک ندارد

یک تجربه جسورانه و نو، و البته که برای خیلی ها ممکن است عجیب یا خسته کننده باشد؛ اما همچنان از بکر بودن آن نمی کاهد و به عقیده من ارزش بالایی برای دیدن دارد.
موتیف با ارزش در « نهنگ دو...»، تجربه است. این روز ها خیلی زیاد، خیلی زیاد به تئاتر هایی که کم هزینه ساخته شوند یا صرفا از جریان اصلی متفاوت باشند، برچسب تجربه گرایی زده می شود و دست انتقاد را می بندد. اما « نهنگ دو... » حقیقتا تجربه گراست، و یک تجربه ی شدید است. نمایش را می توان دو بخش در نظر گرفت، بخش الهام گرفته از نمایشنامه هانتکه و بخش الهام گرفته از لیز و فاندو. بخش عجیب تر و کم حرف تر کار که اتفاقا گاهی تنه به تنه ی پرفرمونس می زند، بخش هانتکه است که از قضا به نظر من بسیار بهتر هم درآمده. اکستریم بودن عمده اتفاقات در این بخش و آنارکی حاکم بر آن، یک تجربه ی متفاوت را ایجاد می کند که در بستری که تئاتر برای خودش تعریف کرده، کاملا می گنجد. این همان چیزی است که مدیوم تئاتر امروز ما نیاز دارد: جسارت، نه ادعا و به زور متفاوت بودن؛ روایتگری غیر کلاسیک، نه بی داستانی. خشونت زیرلایه ای اثر هم گرچه برای برخی از تماشاگران ممکن است تند باشد اما فکر می کنم که در اصل هدف همین شکستن پیش فرض های مخاطب عادت کرده به احتیاط است. طنز موجود در اثر و ترکیبش با صدا؛ اتفاقا به جاست و کار را تبدیل به جُنگ نمی کند. شکستن دیوار چهارم هم در برخی از صحنه ها، حدود خودش را به گونه ای حفظ کرده که مخاطب را از نیمه هشیار تماشای تئاتر بیرون نکشد که با توجه به تلاش های مشابه در سایر آثار، بسیار خوب اجرا شده. بازی ها در مجموع خوب هستند، اما احساس می کنم که کمی بیش از اندازه همه ی بازیگران دقیق عمل می کنند؛ حداقل من دوست داشتم آشفتگی دلنشین کار در اکت بازیگران هم کمی وجود داشته باشد.
اما نقاط ضعف اثر عمدتا در بخش لیز و فاندو است. با این بازیگران به خصوص مهدیه خداوردی در این اثر خوب عمل می کنند، اما هر چه اثر رو به پایان ... دیدن ادامه ›› پیش می رود، به یک بخش خیلی متفاوت از بخش هانتکه و برداشت قوی تجربی این بخش تبدیل می شود. بخش هانتکه را شاید بشود یک برداشت هوشمندانه پست مردن از این اثر یافت و هر چند لیز و فاندو در ابتدا نیز چنین به نظر می رسد، اما به تدریج به یک اثر مدرن دیالوگ محور کم حرکت تبدیل می شود و حس پارگی و حتی گاهی - هر چند کم - خستگی به مخاطب می دهد. بی ارتباطی داستانی ( و نه محتوایی ) این دو بخش هم به تدریج بیشتر توی چشم می زند.شاید اگر حلقه وصل دقیق تری بین این دو بخش ایجاد می شد، با اثر بسیار بهتری رو به رو می شدیم ایراد دوم اثر را می توان در ساخت کم بودجه کار شناسایی کرد که به خصوص در تغییر صحنه ها، مخاطب را دچار پرش می کند و البته نمی توان تقصیری بر روی گروه ساخت در این باره انداخت.
به گروه کار خسته نباشید می گویم و به عنوان یک مخاطب، در فضای تمام نا امیدی تئاتر در ایران، به آن ها امیدوارم.

تجربه‌ی جالبی بود. از اون کارهاییست که بعد از دوباره دیدن می‌شه یک نقد مفصل روش نوشت.
خسته‌نباشید.