نمایش›نام تمام مادران...

وقتی به تئاتر آقای رحمانیان می رم به دنبال دیدن یک نمایش متفاوتم. نمایشی که مثل "ترانه های محلی" هر قسمتش میخکوب کننده باشه و آدم جا بخوره از اینکه مگه چقدر یک نمایش نامه نویس می تونه خلاق باشه! یا مثل "فنز" مسحور کننده باشه. البته می دونم که به نمایش بیضایی نمی رم اما رحمانیان همیشه می تونه سایه ای از بیضایی باشه در روزگاری که او نیست.
نمایش "نام تمام مادران" اما بسیار در هم ریخته بود و به شدت تحت تاثیر فضای "مجلس ضربت زدن" با این تفاوت که در اینجا شاهد مونولوگ هایی بودیم که دیگه نه مثل مونولوگهای سریال نیمکت تاثیرگذار بود و نه مثل "سینماهای من" جذاب. متاسفانه گیرایی متن های آقای رحمانیان داره رو به افول می ره.
ارجاع هایی که به شخصیت و زندگی حضرت زهرا (س) می شه، اصلا با نمایش و شخصیت های موجود در نمایش همخوانی نداره و خوب در نیومده. این نمایش می تونست بدون ارجاع به ایشون هم اجرا بشه.
امیدوارم نمایش "صدام" یادآور دوران خوب آقای رحمانیان باشه.