نمایش›نشانه‌ها

برای ایجاد درک کامل از فرآیند عمرانۀ درد و رنجی تقریبا چهل ساله در یک نمایش 75 دقیقه ای، مسیر ارتباط و اثرگذاری ای غنی تر از بهره گیری فشرده از نشانه ها نمیشد متصور باشیم. از این طریق، اولاً تمام تجربۀ زیستۀ پدر و پسرِ نمایش از لحظۀ تولد فرزند تا پایان، به نمایش درآمد (یعنی موفقیت در پوشش حداکثری در سطح و گسترۀ زمان) و ثانیاً کیفیت هر حس در هر برش از زندگی این دو نفر حتی برای مخاطب متوسط الحال قابل دریافت و ادراک نسبی بود (یعنی توفیق در دلالت همدلانه مخاطب به عمق معنا و احساس). در مجموع با چشم پوشی از تاکیدهای بیش از حد بر فریادهای بعضاً غیرضروی نقش پدر، و در مقایسه با تئاترهای هم رده، نزدیک و همزمان، واقعا برای تماشا قابل پیشنهاد و جذب کننده است

تلفیق سینما و تئاتر با خصیصه های پست مدرن دوست داشتنی بود