نمایش›پایین، گذر سقاخانه

حس خوبی دارم از دیدنش،شربت اولشو و خرمای آخرشو خوردم خوبه که تو نمایشم بشه یه چیزی خورد. نمایش اگر چه نقل قدیما و پاییناست ولی دست پایین نیست. از اول که میری تا سرجات بشینی و از کنار میز و صندلی قهوه خونه و شمعای روشن سقاخونه رد میشی، نوچه ها واست، واسه سلامتی لوتیشون صلوات خیر میکنند، فضا و حالو هوا رو حس میکنی میفهمی یه جایی اومدی که یجور دیگه حرف میزنن اگرچه بد بیراهم بگن ولی خیلی تو ذوقت نمیخوره و دوسشون داری. ریتم شروعش- از دیالوگ فری و طاهر- کمی کند بود و شاید کمی بیجذبه ولی یواش یواش جا افتاد که برای شب آخر نمایش چنین چیزی خوب نیست. شاید لطمه اصلی رو انتخاب بازیگرا به این تاتر زده، هر چقدر فری و امیر آنتونی و شمس اله و البته پری خوب بازی میکنند و به دل میشنند و حتی گهگاه تماشاچی رو میخندوندند ولی طاهر که نقش اصلی داستان رو داره، خیلی ضعیف اجرا میشه. نه فرم نه صدا و نه تن و اندام بازیگرش مناسب این تیپ نبود خاصه که در طول نمایش بارها صحبت از عکس کشتیش با دو بنده و سینه لختش میشه!؟. انتخاب موسیقیش خیلی بجا و درست بود و با اینکه کوتاه اما خوش. نمیدونم چرا امیر آنتونی آخرش که چاقو زد، چاقو نداشت؟ بهرحال میشه گفت که کارگردان با گروه جوانش از پس یه متن خوب بر اومده بود. بعد از اتمام تاتر هم که عوامل همه همونجا بودن و تماشاگرا نظر و احساسشون رو باشون در میون میذاشتن.
خسته نباشید!.