نمایش›رازِ باغِ پُشتِ پنجره

(من اینجا جا موندم/جنگ، جبهه، مقاومت، وظیفه، اختیار، انتخاب، سلسله مراتب، دوست داشتن، فرمانده، من، فردیت، ضد نظام سازی ، عقیده ، منشاء اثر)
حداقل در کلام این تئاتر پرادعاست، از کارگردان گرفته که مدام تکرار می کند کارش متفاوت است تا دیالوگ هایی که در نمایشنامه گنجانده شده همگی مدعای ساخت نمایشی والا و متفاوت اند. چندین بار در پایان نمایش از لفظ « برای اولین بار در ایران » استفاده می شود... این ها به خودی خود ایرادی نیست ولی بر نگاه ناظر اثر می گذارد.
نمایش روایت عناصر سیستم دفاعی بدن رزمنده ایست که در جبهه های جنگ ترکش خورده و سالهاست درحالتی نباتی به سر می برد. رزمنده(سعید) همسر باردارش را شبی بی خداحافظی رها می کند و به جبهه های جنگ میرود. می رود تا هم به عقیده عمل کند و هم به وظیفه... در بدنش اما مراتب طور دیگریست، یک کل واحد وجود دارد. مغز به عنوان فرمانده، البته فرماندهی که در طول نمایش هرچه پیش میرویم از فرمانده بودنش کاسته شده و خود به نوعی چرخ دنده مبدل می گردد... گویا اختیار بودن یا نبودن با خود سعید است... سعید اما نمیدانیم کجای این نظام موجود در بدن است، شاید روح است شاید هم قلب ... نمی دانم. و عناصر سیستم دفاعی بدن که در قالب یک سلسله مراتب به دفاع از بدن در برابر تهدیدات خارجی عمل می کنند. در حین این تلاش برای دفاع یکی از سلول ها می خواهد از این کل بودن و از این نظام بدنی سرپیچی کند. حرف از اراده و چیزی بودن و من بودن و منشاء اثر شدن به میان می آورد. به سلول دیگری ابراز علاقه می کند و می گوید اختیار خود را ندارد. بارها فریاد میزند که «من اینجا جا ماندم». سلول دیگر که گویا در این سیستم حکم بالادستی را دارد ابتدا فقط به فرمان ها گوش می سپارد اما در پایان نمایش دل به دل دخترک عاشق می دهد. به موازات این اتفاقات مکالماتی بین سعید و همسرش به اجرا در می آید. همسرش به قول خود وفا کرده و پسرشان را به خانه بخت می فرستد. عروس سعید سه ویژگی دارد. خوشگل، خانم و با اصالت. در نهایت سعید با اختیار و انتخاب از زندگی نباتی دست می کشد و به باغی که به آن دل بسته است ( بهشت ... دیدن ادامه ›› ) هجرت می کند. و می گوید که این خاموش شدن به معنای پایان مقاومت و عقیده اش نیست و خود به اختیار خاموشی را می گزیند تا به عقایدش در آن سوی پنجره ادامه دهد.
در لحظه مرگ، مغز از کار می افتد و سلول های دفاعی یکی یکی زمین گیر می شوند.
همه و همه اش همین. مجبور بودم شرح ماجرا را بنویسم چون غیر از آن چیزی برای عرضه نداشت. کلمات سنگینی مثل انتخاب، عقیده، چیزی بودن، منشاء اثر شدن و ضد نظام رایج سلسله مراتبی بودن بیش از متن نمایشنامه راه به جایی نمی برند. حتی دوست داشتن در این نمایشنامه هم امری غیرارادیست، سلول می گوید اختیاری بر روی اعمالش ندارد و به عشق پناه می برد. عشقی که منشاء آن نامشخص است. عقیده ی سلول ها مشخص نیست و سلول عصیانگر صرفا سلولی ضد نظام سازی است. اینکه بنیان او کجاست نامشخص می ماند. اما سعید که گویا با سلول عصیانگر نزدیکی در اندیشه دارد خود به وظیفه عمل کرده و در جبهه های جنگ حضور یافته است. هرچند که در کنار این وظیفه می توان به عقیده اش نیز اشاره کرد. در مجموع اجزای نمایش بهم پیوستگی ندارند و در حالی که تلاش شده دو داستان به اشتراکاتی برسند این تلاش بی نتیجه می ماند. بنیان ها نامشخص اند و حتی می توان بنیان های سعید را به چالش کشید و بر مطلق بودنشان خدشه وارد کرد.
نویسنده در بهترین حالت پیش فرض هایی را به عنوان حقیقت در نظر گرفته و به آنها تکیه کرده، پیش فرض هایی چون عقیده، انتخاب، منشاء اثر بودن، مقاومت، جبهه و تقدس آن برای سعید و ... نویسنده بنیان های این واژه ها را در نظر نگرفته و صرفا به آنها تکیه کرده و پیام اخلاقی صادر می کند. اگر حقیقت اینقدر دم دستی است که خوشا به سعادتش... در مجموع کارگردان این اثر قابل احترامست و بازیگران اجرا هم همگی قابل احترام و آینده دار. شاید اگر فقط با خود اثر مواجه بشویم اینقدر با گارد به تماشا ننشینیم، اما ادعاهای حاشیه ای گاه به ضرر اثر تمام می شود. آرزوی سلامتی و توفیق برای دغدغه مندان این رشته.