نمایش›رستم و سهراب

یادداشت من در روزنامه اعتماد:نمایش درمانی
نمایش درمانی رخداد جدیدی بود که در تهران این روزها در تالار وحدت اتفاق افتاد.سی نفر از معلاولان خیریه کهریزک روی
ویلچز نمایش رستم وسهراب اجرا کردند.
برای ایرانی ها نام منطقه کهریزک اشنا است. به دلایل خوب وبد. اما از نام آن محله معروفتر، خیریه کهریزک است که در سال ۱۳۵۱ در آن جا شروع به کار کرده است.
از موسساتی است که در طول ۴۶ سال فعالیت، همواره به نیکی و خیر از آن یاد می شده است. کاری که از دل مردم برخواسته باشد و خودشان مدیریت کنند طبعا سالم و خدمتگزار باقی می مانند.
از میان نامهای نیک در تاریخ ایران معاصر، حتما نام خیریه کهریزک ماندگار خواهد بود.
نگهداری از معلولان یکی از وظایف اصلی این خیریه است.
چند سال پیش کارگردان جوانی بنام میر کمال میر نصیری علاقمند به تاتر درمانی می شود. ... دیدن ادامه ›› تصمیم می گیرد با معلولان تمرین تاتر کند
تاتر به دو عنصر حرکت و حافظه برای دیالوگ ها، بیشتر از هرچیز نیاز دارد.
جسارت زیادی بوده است که کسی بخواهد از معلولان که روی ویلچر زندگی می کنند تاتر بسازد. سالها روی آن کار کرده بود تا این اتفاق به ثمر نشست.
منظره سی نفر معلول با ویلچر روی سن تالار وحدت یک اتفاق دیدنی بود.
واقعا سی نفر معلول که نمی توانستند از ویلچر پیاده شوند و یا اگر یکی دو نفرشان پیاده می شدند به مراقب احتیاج داشتند، برق امیدی در دل آنها می نشاند و بارقه امیدی در دل تماشاگران که همیشه می شود به همه چیز دست یافت اگر بخواهیم.
اتفاق جالب تر، موضوع آن بود. رستم و سهراب که در فولکلور ایران و بر اساس داستانهای شاهنامه اوج پهلوانی است و نیرومند ترین آدمها در آن تعریف شده اند و جنگ و پیروزی و قدرت محور اصلی آن است موضوع نمایش معلولان بود.
این تناقض شخصیتی داستان ونمایش را خیلی پر معنا کرده بود. وقتی معلولی خودش را در نقش رستم و سهراب و افراسیاب و تهمینه می دید،احساس قدرت می کرد. نشاندن معلول ویلچری بر نقش رستم و سهراب خلق قدرت در بازیگر و مخاطب بود.
بازیگران زن و مرد بودند.
در فیلمهای مستندی که در وسط نمایش نشان داده می شد می فهمیدی حتی انتقال آن معلولان به تالار وحدت چه کار سختی بوده است. چه رسد به بازی گرفتن از آنها.
تاسف بار بود که از ابتدای شروع کار تمرین در سالهای پیش تا ۲۰ آبان ماه ۹۷ که بالاخره این نمایش روی صحنه رفت چندین نفر که در فیلم های تمرین بودند جان به جان افرین تسلیم کرده بودند و فقط تصویرشان در صحنه نمایش دیده شد.
این کارهای انسانی را در بحبوحه مشکلات سیاسی و اقتصادی نباید از یاد برد.
امید و ارزو وزندگی بهتر برای بقیه هم در سایه امید و دیدن این اتفاقات شیرین شکل می گیرد.