نمایش›سَهِش

این نظر و مواجههٔ شخصی من با این اثر نمایشی است و احتمال اینکه شما نظر دیگری داشته باشید وجود دارد.
این کار یکی از بهترین پرفورمنس‌هایی بود که تو زندگیم دیدم. فوق‌العاده و درجه یک. اجرا، موسیقی، طراحی صحنه، هم‌سرایی‌ها و طراحی لباس عالی بود. قطعاً به دوستانی که زیاد تئاتر می‌بینند پیشنهاد می‌کنم این کار زیبا رو از دست ندن. من اگر لیستم این‌چنین پر نبود و این کار هم دو شب آخرش در پیش نبود حتماً یک بار دیگه هم به دیدن این اجرا می‌رفتم. یک طرحوارهٔ تکرار شونده هم داشت که برای من یادآور یک خاطرهٔ خوش شخصی بود: تعریق دست‌ها!
ولی متأسفانه یکی از تلخ‌ترین اجراهایی شد که دیدم!! و لذت تماشای این پرفورمنس محشر به کامم زهر شد.
کاری که انقدر سنگینه و نیاز به تمرکز حداکثری تماشاچی و اجراگر داره...
یک ربع تأخیر، ورود دادن بین نمایش و یک عکاس ناآگاه آزارگر که بسیار پرسروصدا و رگباری عکس می‌گرفت و در کمال ناباوری چند بار از جاش برخاست و رفت تا وسط صحنه برای عکاسی😳😳😳
در رورانس کارگردان کار رو خطاب قرار دادم و به شدیدترین وجه ممکن بهش اعتراض کردم که البته خیلی خوشایندش نبود! ولی خودم خیلی خوشحالم که این‌کار رو کردم.
هم پایان کار، هم در این نوشته نهایت تلاشم رو کردم که با وجود عصبانیت شدید کلام برخورنده‌ای از دهانم خارج نشه. هرچند کلماتی که شایستهٔ اون عکاس بود عبارات برخورنده‌ای هستند!