نمایشنامه‌خوانی›از این عکس سال ها می گذرد

استاد شمس لنگرودی که واقعا انسانی متفاوت و درخور ستایش است. مخصوصا زمانی که شعر هایش با صدای خودش خوانده شود و روح خودش در آنها دمیده شود. از این منظر این نمایشنامه را به سان همه کارهای استاد دوست داشتم. ایده این کار همانطور که استاد در پایان اجرا عنوان داشتند از بهالدین مرشدی بود که بخشی از کار را نیز بازی کرد. به عقیده من ایده بسیار خوبی بود. ایده ای که بسیار عالی می شد اگر به اندازه نابی ایده اش برای اجرای آن زحمت کشیده می شد و یا دقیق تر بگویم با وسواس بیشتری اجرا می شد . به نظر من بازی و اجرای آقای مرشدی بسیار بی حس و غیر تئاتری بود و شاید استفاده از یک بازیگر تئاتر حرفه ای با صدای مناسب می توانست خروجی کار را چیز دیگری سازد. دکور و کلیت اجرا هم بسیار بد طراحی شده بود. هرچند تلاش شده بود همه چیز مینی مالیستی باشد اما به نظرم بسیار بهتر از این می شد باشد. کلا ایده بسیار زیبای کار ،فدای اجرای ضعیفش شد و اگر شعر خوانی های استاد شمس لنگرودی و حضور گرم شان نبود شاید بقیه کار قابل تحمل نبود.متاسفانه بخش های مربوط به استاد هم انگار به زور به این کار چسپانده شده بود. استاد شمس لنگرودی عجیب دوست داشتنی هستند و این باعث می شود هر کاری که نام ایشان را یدک میکشد،دیده شود،خوانده شود و یا گوش داده شود. به هر حال به خاطر همه زحمت های گروه که تجربه جدیدی را فراهم کردند سپاس گذارم و امیدوارم این کار جایی و در زمانی با قدرت بیشتری (در حد خود ایده و در حد نام استاد) روی سن برود.