نمایش›صفر درجه سانتیگراد زیر صفر

یادداشت فرزین محدث بر نمایش «صفر درجه سانتی‌گراد زیر صفر»

در ستایش رنج و سرمستی تئاتری که خاستگاهش آگاهی است

ایران تئاتر- فرزین محدث*: «دونستن زیادی خیلی بده، آدم رنج می‌بره...»؛ این جمله یادآور آن است که همیشه در طول تاریخ آن‌ها که می‌دانستند، در کنار مردمی که سعی می‌کردند ندانند، بیشتر رنج می‌بردند.

مهم‌ترین وظیفه هنر، آگاه کردن است؛ آگاه کردن مردم و این آگاهی همراه با رنج است و البته سرمستی، چون هنگام خلق و آگاه کردن، شوق و شور نیز در هنرمند به وجود می‌آید و تئاتری که برگرفته از آگاهی باشد، هم رنجش بیشتر است و هم سرمستی آن.

این روز‌ها نمایش «صفردرجه سانتی‌گراد زیر صفر» در سالن ... دیدن ادامه ›› دیوار چهارم در حال اجراست و همان‌گونه که از نام اثر مشخص است، قرار است نمایشی را به نظاره بنشینیم که با رقص کلمات و واژه‌ها ما را به دنیای تخیل و رؤیا ببرد.

نمایش «صفردرجه سانتی‌گراد زیر صفر» به نویسندگی و کارگردانی شادی اسدپور و برگرفته از نمایشنامه «کالیگولا» اثر آلبر کامو، اثری مملو از خلاقیت، تخیل و جهان رؤیاگونه‌ای است که رنج انسان مدرن از دانستن، کینه، انتقام، عشق، نداشتن، از دست دادن و قدرت بی‌محابا را نشان می‌دهد.

اثری که با طراحی میزانسن‌های مقطع، استفاده از خطوط متقاطع و تلاقی خطوط با هم، استفاده از خطوط موازی، رسیدن کاراکترها در خطوط بخصوص و گاهی نرسیدن آن‌ها، تلاش کرده ذهن پریشان، متوهم و دیکتاتورگونه و در عین حال عاشق کالیگولا را به خوبی نشان دهد.

تلفیق نور و این خطوط در تمامی لحظات نمایش به گونه‌ای است که کارگردان اثر همراه با طراحی میزانسن‌ها برای بازیگران، میزانسن برای نور را هم به وجود آورده است و گاهی این دو طراحی در مواردی به هم می‌رسند و تلفیق می‌شوند.

برای نمونه، تلفیق نور با خطوط صحنه‌ای در لحظات توهم‌آلود و پریشان‌حال کالیگولا و دروسیلا که رؤیایی است عاشقانه، به‌خوبی نمایانگر طراحی دقیق کارگردان است.

استفاده از ضرب‌آهنگ و ریتم بدنی بازیگران که به خوبی از توانایی بدنی و حرکتی برخوردار هستند برای نشان دادن تمامی رنج، خشم، انتقام و عشق کاراکتر‌ها، جزو ویژگی‌های این اثر است که به همراه موسیقی خاص و تاثیر‌گذار که کاملا با آوا‌ها و ریتم‌های تند، کند و معلق برای هر صحنه طراحی شده است، نشان از اثری دارد که قرار است تماشاگر را با خود به دنیای متن و فضای ذهنی کارگردان اثر ببرد.

متن که شاکله هر اثری است، دنیایی را به تصویر می‌کشد که تمامی خواسته‌های بشر را که از دیر زمان در او بوده و تا زمانی که روی این کره خاکی حیات دارد، خواهد داشت، به خوبی نشان می‌دهد؛ خشم، عشق، نفرت، استیصال، انتقام، رنج، سرخوشی، درگیری خود با خود، دانایی مطلق، نادانی، لذت بردن صرف و...

اما مهم‌ترین ویژگی اثر حاضر در این است که این اثر اجرای پایان دوره هفت‌ماهه کارگاه ایده تا اجرایی است که خانم اسدپور در موسسه هنری آرتا برگزار کرده و بسیاری از این بازیگران برای بار نخست روی صحنه تئاتر ‌می‌روند اما با این حال نشان داده‌اند که می‌شود به آن‌ها به عنوان بازیگر، اعتماد و اطمینان کرد و ایفای نقش‌های پیچیده و پرچالش را به آن‌ها سپرد.

و تمام این زحمات برگرفته از آموزش صحیح، درست و کارگردانی پرزحمت و توجه به جزئیاتی است که خانم اسدپور در کنار تدریس، نوشتن و کارگردانی با این گروه جوان لحظه‌ای از طراحی‌های خود کم نگذاشته و بلکه آن‌ها را تا انتها به سرانجام رسانده است.

https://theater.ir//fa/148881

درباره نمایش «صفر درجه سانتی‌گراد زیر صفر» کاری از شادی اسدپور

عصیانی از کالیگولا
ایران تئاتر- مهران رنج بر: تجربه کردن، حمله عامدانه‌ای است بر واژه مهمی به نام ناشناخته. ناشناخته‌ای که در امر واقع-که فلسفه و روانشناسی‌اش پیش‌تر درکلامِ لاکان بوده است- تعریف می‌شود.

درواقع، تجربه پس از وقوع و بالفعل شدن، دارای تعریف و اصول می‌شود. شکل می‌گیرد و برای خود سرپناه ... دیدن ادامه ›› پیدا می‌کند.

تئاتر تجربی و لابراتواری، مفهوم و ارتباط تازه‌ای را کشف می‌کند. به لحاظ استاتیک کاملا فرم‌های انقلابی را دنبال می‌کند و منتقد تئاتر کلاسیک به معنای زیبایی‌شناسانه می‌شود. درواقع هنرجوی آموزشگاهی، در این نوع از تئاتر، آموزش می‌بیند که در مرحله اول ساختار کلاسیک را بشکند و به دو کلیدواژه مهم دست پیدا کند:

۱ . تفاوت

۲ . همکاری

نمایشی را دیدم که با چندین هنرجوی تئاتر به نویسندگی و کارگردانی شادی اسدپور، روی صحنه آمده بود و عصیانی از کالیگولا را نشان می‌داد. برای من خوشایند بود که در بدترین شرایط اقتصادی و سلامت و بدترین شکلِ اجتماعی، نمایش روی صحنه زنده مانده و لابراتوار برای هنرجویِ مجنون، هنوز کارکرد دارد.

فرم و محتوا در بازیگرانی که بیست و چند ساله‌اند، به صادقانه‌ترین شکل ممکن ایجاد شده و کارگردان تمام آنچه را که در حافظه عضلانی و ذهنی خود داشته است به عینیت تبدیل کرده است. یک اثر هنری و یک محصول جمعی را باید با شرایط زمانه‌اش سنجید. شرایطی که عرصه را به هنرمندش تنگ می‌کند و حتی غذای معده‌اش را در نمی‌یابد، چه برسد به تغذیه روح و روانش.

لذا طبق مباحث مختصر صدرالذکر، به عنوان یک مخاطب، رنجِ کالیگولاییِ خوبی را میان لابراتوار شادی اسدپور در تماشاخانه دیوار چهارم دیدم.


یادمان نرود که بهمن محصص می‌گفت: هنر مدرن با درهم شکستن قوانین، بسیاری را خوراک داد که در غیر این صورت از گرسنگی می‌مردند.

یاحق
مهران رنج بر

https://theater.ir//fa/148592