نمایش›شب سیصد و شصت و ششم

برای من این نمایش به مثابه یک تصویر با یک کدر بندی مشخص وسط یک بوم نقاشی بود، تماشا چیان فضای سفید اطراف تصویر بودن و بازیگران دقیقاً حکم قلمو و رنگ هایی رو داشتن که با تاش ها و ضربه های به موقع خودشون فضای بین نمایش و بیننده رو محو میکردن و تو انگار خودت میشدی بخشی از اون نمایش ، درست عین حل شدن یک حبه قند تو فنجان قهوه
به راحتی 60 دقیقه از زندگی و اتفاقاتش و آدم ها کنده میشدی ، از لحظه شروع کار تا پایانش ، پایانی که گویی به انتخاب تو و با خروجت از سالن اتفاق میوفته.
امیدوارم شب 366 ام و جناب اتحاد روز های خوبی رو در تئاتر پیش رو داشته باشند .