نمایش›شام آخر

سلام به همه

خرداد ماه، بعد از دیدن نمایش و گفتگوی طولانی با دوستی، نظرم رو مفصل نوشتم که متاسفانه پرید.
حالا با تاخیر و به خلاصه نظرم رو مینویسم:
یک ایده جالب و قابل اعتنایی در طرح کلی وجود داشته که میشد رد پاش رو در مواردی مثل طراحی لباس، انتخاب بازیگر و تنظیم سطح حس بازی‌ها دید؛
اما در انتقال اون ایده به مرحله متن، و بعد، از متن به اجرا، توفیق قابل اعتنایی به دست نیامده بود؛
از نظر محتوایی هم، اونطور که تو ذهنمه و اگر درست یادم مونده باشه، مقداری سرگردان بود بین روایت تحریف‌شده و نشده (یا به طور عام‌تر بگم، بین دو روایت متفاوت درباره عیسی مسیح (ع))؛ البته نقطه محوری حرفم در درجه اول، روی سرگردانیش هست نه اینکه چرا حالا با اعتقادات من اینجاش جور در ... دیدن ادامه ›› اومده یا نه.
صحنه پایانی کار هم، از نظر نورپردازی و تنظیم صحنه و گفتار، کارت‌پستالی بود؛ هم از نظر سطح ارزشمندی (که بالا نبود) و هم از نظر چشم‌نوازی (که بود).

پ.ن.: اگر نمایش نکته‌های مثبت دیگری داشته و از یادم رفته، عذر میخوام؛ .. مثلا یادم اومد یه فرآیندی برای بازی و طراحی لباس آقای بلوچی (یا شاید هم فقط لباس آقای بلوچی) طراحی شده بود که خوب بود.

من باورم نمیشه شام آخر رو مسعود دلخواه ساخته باشه و مفیستو رو هم مسعود دلخواه ساخته باشه...چجوری میشه یه نمایش اونقدر خوب و این انقدر بد،چجوری میشه منی که چهار یا پنج بار مفیستو رو توی سالن دانشگاه تهران رفتم و دیدم،انقدر نا امید بشم که به خودم بگم نرو دیگه،نبین دیگه،حتی یه چیز خیلی ساده مثل تعداد سکه ای که به یهودا دادن رو هم نشمردن ۳۰ تا سکه بذارن توی کیسه،چیزی به این سادگیو توجه نمیکنن دیگه بازیگری ها بمونه به جای خودش