فیلم›شماره ۱۷ سهیلا

گارد شدیدی داشتم برای دیدن فیلم. خواندن خلاصه فیلم این حس رو بهم می داد که قراره با یک فیلم پر از آه و اشک و حسرت رو به رو بشم که یک دختری می شینه تو پارک و تاب بازی بچه های مردمو نگاه می کنه و حسرت می خوره یا مثلا هی می شینه گوشه خونه عروسک ها رو نگاه و لباس بچگانه هایی که خریده رو تا می کنه و اشک می ریزه.
اما... فیلم فوق العاده بود. واقعا تبریک می گم به کارگردانش اقای غفاری که با این که مرد هستن اما با یک نگاه جدید و عمیق و درست به این قضیه نگاه کردن. واقعا لذت بردم. دقیقا مشکلاتی که دختران مجرد دهه 50 و 60 باهاش دست به گریبان هستن رو به محترمانه ترین و درست ترین شکل ممکن ارائه داده. وجه "مشکل ژنتیکی و عدم بارداری احتمالی" اصلا در فیلم به طور مستقیم مطرح نشد و فقط یکجا خیلی گنگ و سربسته اشاره شد و البته به نظر من هیچ ضرورتی نداشت که این موضوع اصلا در فیلم باشه یا در خلاصه اش نوشته بشه چون مشکل مجرد ماندن این دسته از دختران به درستی توی فیلم نمایش داده شده و اصلا هم ربطی نداره که دختر مشکل بارداری داشته باشه یا نه. فکر می کنم کارگردان خواسته یک دلیلی آورده باشه که یک وقت به دختران مجردِ دهه 50 و 60 یا حتی بیشتر برنخوره و اعتراض نکنن.
بغض ها و ناراحت شدن ها و از این رو به اون رو شدن های نقش اول فیلم عالی بود. درست و زیرپوستی. چقدر بازیگر خوبی هستن خانم داوود نژاد.
اصلا متوجه گذشت زمان نشدم. فیلم خیلی واقعی بود. انگار داشتم کنار سهیلا راه می رفتم و به صدای درونش گوش می دادم. انگار کنار سهیلا توی اون اتاق موسسه همسریابی بودم. راحت فهمیدم چرا رفته و راحت تر فهمیدم چرا منصرف شده. سکانس آخر فوق العاده بود.