فیلم›غریب

فیلم همون مشکل تکراری فیلم های با این موضوع رو داره. ما نمی فهمیم شوان و گروهش دقیقا چرا دارن سعی می کنن همه جا رو بگیرن و چرا هر کسی رو جلوشون می بینن می کشن. خیلی از افراد اسیر اونها به نظر مردم عادی می یان. مهم ترین کاراکتر بد داستان که شوان باشه به شدت خشن و وحشی به نظر میرسه. با این که بارها و بارها حرف از آرمان میزنه اما چیزی که ما در عمل ازش می بینیم صرفا خشونته. فیلم با اینکه به کرات دوربین رو به اردوگاه شوان و یارانش میبره اما تنها چیزی که از اونها می بینیم خشونته و خشونت. بازی مهران احمدی فقط آکنده از بربریت و خشونته. چه چهره و چه صداش. یکی از نکات جالب فیلم حضور چشمگیر زنان توی فیلمه. ولی اگه دقت کنیم زنان جنگجو بیشتر در اردوگاه شوان هستن و در طرف سپاه و ارتش ما نیروی مثلا مردمی زن اسلحه به دست نمی بینیم. جز کاراکتر جمیله و دو زن دیگه که حضورشون به شدت کوتاه هست. در ظاهر اردوگاه شوان برای من خیلی اتفاقا باحال تره چون هم زن هم مرد پا گذاشتن توش و شجاعت قابل تحسینی تو آدم به وجود می یاد. نمونه ش کاراکتر آزاده بهرامی که به لحاظ ظاهری توی اون هیبت جنگنده جذابه. ولی همون کاراکتر توی یه پلان با چند تا بد و بیراه یه مرد که دلیلش مشخص نیس یه هو چرا به اون فقط داره فحش میده و ول کنم نیست ماشه رو میکشه و مرد رو میکشه. واکنش منطقی حتی در صورت خشونت قاعدتا یه ضربه با گلنگدن بود. یعنی حس کردم فیلم فقط خواسته از طرف بد داستان یه هیولا بسازه بدون هیچ پرداخت روایی. همین رفتار زن رو بهونه ای میکنه برای عصبانیت مرد دیگه برای حمله به اون که توی یه صحنه ضعیف از نظر منطق و کارگردانی زن بعد از تیر خوردن به پا کشته میشه. چه افتادن زن با یه طعنه ساده(در نظر بگیرید زن یک چریک است) و چه فرصت زیادی که یارانش برای حمایت از او و شلیک به شورشیان دارند در صحنه مشهود است. و شوان آنجا واقعا نفهمیدم چرا در حالی که میتوانست یارش را نجات دهد او را به راحتی می کشد و بعد زن حامله را هم همین طور. کارگردان مثلا خواسته غرور شوان را نشان دهد که حاضر نیست یارش توسط یک زن شورشی کشته شود و ترجیح میدهد خودش او را بکشد؟! میخوام بگم شوان یا همین زن میتوانستند شخصیت پردازی بسیار جذابی داشته باشند ولی کارگردان انگار اصلا نمیخواهد سراغ این جور چیزها برود.در مورد صحت تاریخی ادعایی نمیکنم ولی به هر حال کشتن آدم های بی گناه باید دلیلی داشته باشد. حال میخواهد مالیخولیا باشد یا یک برهان قاطع. به شخصه با این که ساختن چنین فیلم هایی دغدغه اول من نیست اما از بس این ساختار ضعیف تکراری رو دیدم همش دوست دارم یه بودجه داشته باشم و یه فیلم متفاوت بسازم. ... دیدن ادامه ›› حالا جالبه که من به فیلم های مهدویان هم خورده می گرفتم اما حقیقتا باز کاراکتر های بد او خیلی باورپذیر تر و پرداخته شده تر هستند. فیلم خیلی هم ضمنا میخواهد خشونت را به تصویر بکشد. پلان های اسلوموشن و کلوز از پاشیدن خون آدم ها را من برای ایجاد ترحم یا حتی لذت اصلا نمی پسندم. پردیس پورعابدینی که کاراکتر مثبت داستان است یک بار با قیچی و یک بار با اسلحه عملش خشونت بار به نظر می رسد. در حالی که هر دو قتل او به نوعی قابل پذیرش هستند. یک بار یک نفر دارد خفه اش می کند و بار بعدی هم واقعا حقش است که انتقامش را از کسی که شوهرش را کشته بگیرد. یا حتی صحنه کشته شدن کاراکتر آزاده بهرامی من با وجود سعی کارگردان در پیشبرد روایت و تصویر در جهت عدم همذات پنداری با او به شدت دلم برایش سوخت. بعید میدانم کارگردان خواسته باشد مخاطب چنین حسی نسبت به آدم های بد داستان پیدا کند. چون کنش های آنها در روایت به شدت غیر انسانی و غیرقابل دفاع هستند. اضافه کنید دیالوگ های شعاری فرهاد قائمیان را در فیلم که آدم به جای این که حس میهن دوستی درش بیدار شود دل زده میشود. در کل فیلم را دوست ندارم و صرفا کار فیلم بردار و تدوینگر را تحسین میکنم