تاریخ شفاهی یکی از شیوههای پژوهش در تاریخ است که براساس گزارش شاهدان مستقیم وقایع تاریخی، مستند میشود. این نحوه از مستندنگاری که نخستینبار در سال ۱۳۲۷ در دانشگاه کلمبیا آموزش داده شد به تدریج به مکاتب و روشهای جدیدی گسترش یافت و در تاریخ معاصر ایران نیز به ویژه با دو برنامه «تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد» به مدیریت دکتر حبیبالله لاجوردی و «تاریخ شفاهی بنیاد مطالعات ایران» به مدیریت دکتر غلامرضا افخمی در دهههای ۶۰ و ۷۰ خورشیدی اجرا شده و شهرت یافت.
حسین دهباشی مدرس دورهی «مهارتهای تاریخ شفاهی»، سوابق انجام پژوهشهایی از جمله «تاریخ شفاهی ایران در عصر پهلوی دوم»، «تاریخ شفاهی مقامات جمهوری اسلامی» و مجموعه «خشتخام» را در کارنامه خود دارد.