اتی ین و مادلن در آستانهی جدایی هستند و باید برای خانهای که در آن زندگی میکنند مستاجر جدیدی پیدا کنند. ورود افرادی که متقاضی اجارهی خانه هستند، زمینه ساز داستانهای «تراس» است.
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
آستروک: ما اینجاییم تا از همدیگه جدا بشیم، با هم دعوا کنیم، یه آپارتمان خالی رو ببینیم،از تراس طبقه ی چهارم سقوط کنیم، ولی آینده مال خونه به دوش ها و آواره ها و بی خانمان هاست...فردا اینجوری میشه،شکی توش نیست!!!
هفت شخصیت اثر نمایش دهنده ی درونیات انسان، بخصوص انسان معاصر است. مسائل و مشکلاتی که مطرح می شود گویای این مثال است که تا بوده همین بوده!!! گویی آدمیزاد در برخی از موارد زندگی تغییر ناپذیر است و نسل به نسل یک سری اشتباهات را تکرار می کند. در کل نمایش خوبی بود، احمد ساعتچیان مثل همیشه حضور مثال زدنی در نمایش دارد، لحظه ی انفجار حسی او در برابر همسرش بسیار درست و تاثیر گذار اتفاق می افتد. تراس بازی های بسیار خوبی دارد که نمایش را دیدنی تر کرده. جناب کرامتی خسته نباشید و امیدوارم باز هم شاهد حضور شما در جایگاه کارگردانی تئاتر باشیم.
"تراس" نمایش خوبی است که به رابطه آدمها با هم میپردازد. همان آغاز، زن مرد را از رفتنش آگاه میکند. مرد میپرسد تا کی؟ و زن پاسخ میدهد برای همیشه. و مرد با خونسردی واکنشی نشان نمیدهد. این گونه ما، تشنه دانستن چرایی ماجرا، به جهان نمایش پرتاب میشویم؛ جهانی پر از احساسهای سرکوب شده یا دیده نشده، ترس از برپایی رابطه، کاهش رابطه به تنها باهم بودن و خوشگذرانی کردن و ... . درمییابیم که هنوز زن و مرد شاخکهای عاطفیشان خوب کار میکند اما دیگر از آشکارکردن آن برای همدیگر ناتوانند، حتی چنانچه یکی راهی بگشاید، چنان در پیله تنهایی و بیتفاوتی اسیرند که شوری برای پاسخ ندارند. نمایش با طنزی ملایم و گاهی سورئال ما را با خود همراه و با پایانی غیرقراردادی و واقعی به اندیشه درباره خود وادار میکند. بزرگترین کاستی نمایش، دکور پنجره مشبک آن است که برای تماشاگران به ویژه در سوی راست سالن، آزارنده است.