نمایش›در انتظار گودو

تمام زندگی یک انتظار است.

استراگون و ولادیمیر منتظر گودو هستند به این دلیل که گفته اند خود او گفته است منتظر من باشید من می‌آیم و این نویدهایی را که در همۀ مذاهب است به یاد می‌آورد. باید منتظر ماند تا شب شود، تا وقتی که بدین‌گونه بمیریم و زندگی ما تمام شود. اما اگر بشر به چنین اعتقاداتی متوسل نباشد چگونه عمر بگذرانند؟ و خود را به دار نزنند؟
ما به این بحث‌ها به این انتظار و اصلا به این‌گونه زندگی عادت کرده‌ایم و اصلا دوست نداریم که کسی مخلّ این عادت های ما باشد.
آن‌ها (استراگون و ولادیمیر ) می‌دانند اما موقعیت را تغییر نمی‌دهند زیرا به وضعیت خود خو گرفته‌اند. می‌توان گفت آن‌ها امنیت در دروغ ماندن را به آزادیِ روبرو شدن با حقیقت ترجیح می‌دهند. و این داستان تمام آدم‌هاست.
این نمایشنامه نشان می‌دهد چقدر دلخوش کردن به حرف‌ها و وعده‌ها مضحک و البته ... دیدن ادامه ›› اسفبار است.


چهارشنبه شب اجرارو دیدم، با چیزهایی که از متن و نمایش های اجرا شده در کشورهای دیگه در اینترنت دیدم به نظرم کار قابل قبولی بود. اینکه بعضی از کاربران گفتن کار دکور نداره به نظرم لزوما همه کارها نیاز به دکور انچنانی ندارند و برعکس دکور اضافی کارو ضعیف میکنه، و برای این نمایشنامه همین فضا کافی بود و چقدر فضای باز باغ کتاب به این اجرا میخورد.
بازی لیلی رشیدی و الهام کردا خوب بود، مونا احمدی(لاکی) خیلی جاها نسبتا خوب بود اما اون قسمت که شروع میکنه به حرف زدن به نظرم خوب درنیومد. ، و طراحی لباس هم میتونست خییلی بهتر باشه وضعف عمده کار از نظر من استفاده از هاش اف برای این فضا و ضعف صدای بازیگره.

4 از 5

در انتظار گودویی‌دیگر
در انتظار گودوی کوهستانی
در انتظار گودوی بکت بخش عمده ای از تمرکزش رو روی ماهیت نیاز محور روابط بین انسانها گذاشته. روابطی که از سر ناچاری و برای فرار از تنهایی و رفع نیاز شکل گرفته. روابطی که معنای عمیقی نداره. روابط ابزورد. روابط تهی.
در انتظار گودوی بکت در دهه پنجاه میلادی و از نگاه یک ایرلندی نوشته شده. حالا آقای کوهستانی اون دانش رو جذب کرده و به سال ۹۹ ایران آورده. روابطی که از سر ناچاری بوجود اومده و بخش عمده ی ماهیتش رو رفع نیاز و فرار از سکوت و تنهایی تشکیل داده. تخلیه خشم، نیاز به تحسین شدن، پوز دادن و...
کوهستانی بسیار خوب این روند رو پیش میبره.
لحن محاوره ای و دور از فضای اصلی اثر مثل یک شمشیر دولبه عمل می کنه. از طرفی فضای ایرانی نمایش رو پوشش میده و از طرفی ابزورد موجود در اثر رو به سمت کمدی سطحی سوق میده و بار نمایش رو ... دیدن ادامه ›› زمین میذاره.
نمایش تا قیل از حضور مجدد پوتزو و لاکی به فضای متن بکت وفادار میمونه. اما با ورود مجدد این دو از اون فضا فاصله میگیره و به نظرم به سمت درددل ها و نگاه کارگردان به زندگی میل میکنه.
جنس ذهن شخصیت های بکت، در “پذیرش از سر ناتوانی” میگذره اما مونولوگ پوتزو از جنس “رضایت از سر ناتوانی” روایت میشه. اینجا وفاداری اجرا به متن اصلی از بین میره.

بازی ها ساده اما تاثیر گذار بود. تپق ها بطور توجه برانگیزی مشابه هم بودند. هم از لحاظ جاشون در کلمات و هم از لحاظ نحوه ی تصحیح شدنشون. جالب بود. فکر کردم برنامه ریزی شده و کنترل شده باشه و سعی کردم در ذهنم حذفشون کنم. به نظرم این تپق ها برای اجرا مثل داستان اون پادشاه و دختری که براش شربت درست میکنه با خرده ی نیشکر بود. ترجیح دادم اینطور ببینم و تاکیدی به واقعی بودن این نگاه ندارم.

استفاده از وال تاثیر گذار بود. البته یک ناامیدی هم بهم داد. نمایش به اشتباه در ذهنم از صبح شروع میشد اما وال قبل از غروب رو تصویر می کنه. اول خیلی خوشحال شدم‌که اینطور داره فضا رو ترسیم میکنه و انتظار داشتم خورشید در طول نمایش یک تایم لپس از صبح تا غروب و شب رو نمایش بده اما به کل مایوس شدم.

این اجرا سعی کرده تا متنی سنگین رو برای طیف گسترده مخاطب، ساده و به روز کنه اما در این راه‌موفقیت چندانی حاصل نمیکنه. چهره خسته و سردرگم تماشاچیان این رو نشون میداد.

در انتظار گودوی کوهستانی، تجربه ای نو و ارزشمند از اثر بکت رو نصیبم کرد. دست مریزاد