فیلم›دشت خاموش

باعث تأسفه که در چندین سال گذشته در سینمای ایران، فیلمسازانی آمده اند که هنوز چیزی از خودشان ندارند که در فیلمهایشان بیان کنند و به تقلید از آثار کارگردانان دوره مدرن سینمای اروپا ادامه میدهند.
این فیلم، نمیتوانم بگویم تحت تأثیر، چون کاملا یک کپی بی‌ارزش از آثار فیلمساز برجسته مجارستانی، استاد بلاتار هست. سناریو و سبک فیلمبرداری، و نوع روایت، و بخصوص پایان فیلم همگی عینا چیزی است که در فیلمهای تانگوی شیطان 1994 و اسب تورین 2011 اثر بلاتار دیده ایم. گویا کارگردان فیلم دشت خاموش، که حتی عنوان فیلمش را هم از فیلم آنجلوپولوس کارگردان یونانی برداشته است (البته اینبار با کمی خلاقیت :) دشت گریان را به دشت خاموش تغییر داده)، قبل از ساخت فیلمش، چندین هفته به شدت مشغول تماشای آثار بزرگان سینمای هنری اروپا بوده و بعد هوس فیلم ساختن به سراغش آمده.
حتی اگر نمیتوانیم، داستانی، روایتی، سناریویی اورجینال از خودمان بنویسیم، حداقل میتوان به آثار ادبی ایرانی یا غیر ایرانی که کم هم نیست نقب زد و فیلمی اقتباسی ساخت. این کاری است که هنوز حتی کارگردانان برجسته جهان از جمله پولانسکی با افتخار و بصورت حرفه ای در آثارشان بوجود آورده اند و ردپا و سبک خودشان را هم کاملا میتوان در آن اقتباس ها دید.
تاثیر گرفتن یک چیز است، کپی کردن یک چیز دیگر...
این فیلم شاید برای سینمارو و تماشاگر ایرانی که به مطالعه و تماشای آثار برجسته و تاثیرگذار سینمای هنری اروپا و آمریکا تابحال ننشسته است، با ... دیدن ادامه ›› به به و چه چه همراه باشد...

خوب است که حکایت شاعر برجسته‌مان جامی را به یاد بیاوریم:
زاغی که به شاگردی رفتار کبک رفت و به تقلید از کبک ادامه داد و سرانجامش چنین شد:
عاقبت از خامی خود سوخته، رهروی کبک نیاموخته
کرد فرامش ره و رفتار خویش، ماند غرامت زده از کار خویش