نمایش›نویسنده

((کانیبالیسم* فکری در صحنه ی سحرآمیز عروسکها))
"نویسنده "، نمونه ی درخشانی است برای نشان دادن پتانسیل بالای نمایش های عروسکی در عرضه ی اجرای خیال انگیز ، متفکر با پرسش های اخلاقی،فلسفی و هستی شناسانه ی مهم ...
در "نویسنده "،با استفاده ازعروسک ، پارچه ، متریال ساختگی و...که بسیار صحنه پذیر و خوب طراحی شده اند و نیز هنر عروسک گردانی به طرح سوالاتی جستجوگرانه حول زندگی فکری نویسنده مناقشه برانگیز مدرنیست نروژی، کنوت هامسون( 1952-1859) می پردازد .
هامسون پیشرو در ادبیات روانکاوانه همراه با تکنیک های جریان ناخودآگاه و تک گویی درونی می باشد که بعدها جیمز جویس، ویرجینیا وولف و مارسل پروست و..از وی تاثیر بسیار گرفتند. علی رغم این اثر ژرف بر ادبیات مدرن جهان، وقتی در سال 1943 جایزه نوبل ادبیاتش اش را به گوبلز ، وزیر تبلیغات هیتلر اهدا کرد و از نازی ها دفاع نمود ، زخم عمیقی بر وجدان مردم روشن اندیش اهل قلم نروژ و جهان گذاشت . علت کرنش و ستایش یک اهل قلم و اندیشه در برابر فاشیسم و قدرت جبار چیست؟ نمایش حول این مساله پیش می رود.
یک دانشجو در حال نوشتن رساله ای درباره ی این نویسنده است. دختر ضمن غور در زندگی نویسنده بدل به عروسک گردانی می شود که شکل ها و ابعاد مختلفی از خود واقعی ، ادبی و پنهانی نویسنده را هویدا می کند ..عروسک کوچک، عروسک غول آسا از هامسون و یکی از شخصیتهای اصلی رمان نیمه- زندگینامه ای "گرسنگی" ... دیدن ادامه ›› که نویسنده ای مفلس و گرسنه سرگردان است روی صحنه ظاهر می شوند. دختر با آنها به گفتگو می نشیند، راه می رود،درگیر می شود، حتی می خوابد و سراخر استنطاقشان می کند ...
هامسون مقاله ای بعد از مرگ هیتلر نوشته بود و او را یک جنگجو برای بشریت و بشارت دهنده عدالت برای تمام ملت ها دانست!! هامسون عروسکی در صحنه ای این مقاله را می بلعد تا دفع اش کند. آیا این عملی است دال بر خواست رستگار شدنش ؟ می گوید دلیل پشتیباییش از هیتلر، بازگرداندن غرور ملی و وعده ترمیم تحقیرتاریخی نروژی ها توسط او بوده است ... هامسون می گوید فکر می کرده مرد بزرگی است اما فقط یک نویسنده است.... اعتراف می کند .اما اعترافش حقیقی نیست چراکه اینها جملات نمایشنامه نویسان متعهد و پرسشگر اروپایی اولریکه کواده و جو استرومگرن است تا بتوانند تحلیل بر رفتار آقای نویسنده پیدا کنند.
در پایان هولناک نمایش هامسون چشمش را برمی کند و می بلعد ... و بعد نوبت انگشتان قلم به دستش می شود تا خرد و خورده شود!! این صحنه نشان از کانیبالیسم اندیشه ای به نظرم آمد که استعاره ی زیبایی است برای چنین نویسندگان و اهل قلمی...
او از جانیان و قاتلان کودکان دفاع کرده است.جنگ هرگز تمام نمی شود.کودکان کشته می شوند. آیا هرگز احساس پشیمانی می کند؟ نوشته هایش مملو از رمانتیسم شاعرانه است . دختر 38ساله موبور را دختر27 ساله ی با موهای مشکی می نویسد. واقعیت موجود را نمی نویسد.آیا ادبیات یعنی همین؟ زنان منبع نگارشش هستند. با معشوقه به پرواز در می آید...
دختر بهش می گوید بعد(نوشتن) هر کتابی تنهاتر می شوی ....
آیا او واقعا تنهاتر شده است؟
این پرسشی است که پیرامون مارتین هایدگر فیلسوف شهیر و مهم آلمانی و عضویتش در حزب نازی مطرح است یا پیتر هانتکه نمایشنامه نویس اتریشی و دفاع اش از قصاب بالکان،میلوسوویچ !
ساحت اندیشه ای در زیست واقعی این اهالی قلم به چه کار آمده است؟ آیا قایل شدن به تفکیک زیست و نوع تفکر و عمل واقعی این اندیشمندان ،سفسطه ای ملاحظه کارانه نیست؟ آیا این اهالی قلم با پشتیبانی از نیروهای فاشیستی و جبار به مثله کردن پیکره ی تفکری شان دست نمی زنند؟ آنها یک کانیبالیست فکری هستند ... افکارشان را خودشان مثله می کنند و تکه تکه هایش را می بلعند تا فضولات دفع کنند.
(*همنوع خواری-خودخوری)