نمایش›۳۰/دی/۹۵

خوب ... همین الان دو سه خط نوشتم بعد دیدم خیلی داره تند می شه برای همین پاکش کردم و دوباره شروع کردم که منصفانه بنویسم . خوب وقتی وارد می شی اولین چیزی که می بینی دکوره . به دلم نچسبید . درسته که کار رئاله و باید یک خونه رو تا جایی که می شه عینن ساخت اما به دلم نچسبید . نه انقدر واقعی بود که بگم وارد یک خونه شدم نه انقدر هنری بود که بگم چه حجم زیبایی . آب و دونش سوا بود . بعد متن کار .. شروع خوبی بود . کسی که هم زمان داره کسب و کارشو از دست می ده هم زندگی شو . من فقط موندم که خوب چرا ساختمون پلاسکو ؟ از این فاجعه عظیم شما چه استفاده کردین ؟ خوب می شد هر جای دیگه ای باشه . یه پاساژ دیگه به همون اندازه که شما بهره برداری کردین می تونست جواب کارتون رو بده نه پلاسکویی که از دست دادنش اتفاقی به اون بزرگی بود . غافلگیری ها و چالش هایی که به کار وارد می شد تازه نبود . طراحی لباس .. اصلن داشت ؟ یا اینکه هر کی هر چی داشت پوشیده بود اومده بود ؟ هیچ اختلاف شخصیتی یا طبقاتی شما در پوشش افراد متوجه نمی شدین . مثال : لباس خدمتکار خونه رو با بقیه آدما مقایسه کنید . من که می گم از اونا شیک تر بود . و بعد بازیا ... انتخاب بازیگرها خیلی درست بود . هر بازیگر با توجه به انرژِی که با خودشون میارن و فیزیکی که دارن نماینده خوبی برای شخصیت ها داشتن اما این وسط فقط دست خانم دلشاد درد نکنه . واقعن یک جاهایی نجات می داد فضای کار رو و صحنه ای که کسی با کسی کار نداشت و هر کس فقط دیالوگ های خودشو می گفت . که در اکثر مواقع باید بگم داد می زد . حضور در صحنه تکنیک متفاوتی نسبت به حضور جلوی دوربین داره که عمده بازیگرهای این کار از این تکنیک بهره ای نبرده بودن .

انتظارم بیشتر بود... شاید خیلی بیشتر... یک داستان کلیشه ای... دیالوگهای کلیشه ای... حتی بازیهای کلیشه ای.... چرا طراحی صحنه انقدر شلوغ بود... چرا تماشاچی ها انقدر بی ملاحظها بودن... چرا بازیگر تپق میزدن... چرا تماشاچی شلوغ میکرد و بازیگر بهش اکت نشون میداد... و کلی چرای دیگه.... ولی در کل خسته نباشید اونم من باب رعایت ادب...