نمایش›دجال

نمایشی از به اسارت گرفته شدن مردمی (بیماران بیمارستان) توسط حاکمی ظالم که دنبال منافع شخصی خویش میباشد، مردمی که با درد و رنج انس گرفته اند و جسارت تغییر و ایستادگی مقابل حاکم ظالم را ندارند.

نمایش قابل قبولی بود ولی میتوانست بهتر باشد، کار نورپردازی و موسیقی خوب بود، ولی بنظر من بهترین اصلاح میتواند این باشد که صدای بازیگرها که اکثرا توی هم گم میشد و مفهوم نبود را بهبود ببخشند. و البته کمی از هیاهوی و دیالوگ های تکراری بیماران روانی کم شود زیرا تکراری بود و خسته کننده میشد.

دجال:
به نظر من نقطه قوت این نمایش، فرم و پرفورمنس اثر بود به خصوص در ابتدای نمایش که مخاطب رو کاملا درگیر خودش می‌کرد و اگر تا انتهای کار همان ریتم را تکرار می‌کرد قطعا نتیجه متفاوتی حاصل می‌شد.
بازی‌ها تقریبا در یک سطح متعادلی بود و فاصله قویترین و ضعیف‌ترین آنها، خیلی گل درشت نبود که این هم البته به نظر من، ماحصل زحمت کارگردان و تلاش جمعی گروه برای یکدستی است.
موضوع نمایش سرراست است. بیماران و روسای سلطه‌گر و خشن. به نظر من این موضوع با توجه به اسم آخرالزمانی تاتر یعنی دجال، می‌توانست مفاهیم عمیق‌تری را در وجود مخاطب بیاندازد. اما نمایش تنها به ایجاد حس همذات پنداری در مخاطب ایرانی با توجه به اتفاقات یکسال اخیر بسنده کرد. پایان‌بندی کار و شکستن دیوار چهارم توسط رئیس نیز، هرچند زیرکانه و در جهت مشارکت تماشاگر بود اما قدرت کمی داشت. در هر حال «دجال» کار ارزشمندی بود و قطعا جزو آثاری است که باید دیده شود.