نمایش›یک صدمین سالگرد تولد ادیت پیاف

یک هفته از تماشای این نمایش گذشت،به هیچ وجه قصد ندارم بگویم کار بدی بود اما در حد ادیت پیاف هم نبود،کم بود برایش،یا شاید توقع من خیلی زیاد بوده،بانو ناتالی منتا بی شک بازیگر توانمندی هستند با تسلط خوب بر صحنه و صدای بی نقص تکنیکی ، اما نه صدای پیاف نه آن حس پیاف و نه آن لهجه ی بی نظیر فرانسوی پیاف که دلت را می لرزاند و به اوج میرساندت...که خب اعتراف میکنم از این لحاظ واقعا توقع بی جایی دارم!
اما گله ای دارم از عوامل پشت صحنه،به هر حال کاری بود با ترکیبی از زبان انگلیسی در دیالوگها و فرانسه در خواندن ترانه ها . تسلط به زبان انگلیسی برای همه در حدی نیست که براحتی بتوانند با چنین اجراهایی بدون دوبله همزمان ارتباط برقرار کنند(از لحاظ فهم دیالوگها که قرار بود تاریخچه ای باشد بر زندگی پیاف ،هر چند ناقص و شاید تن داده به سانسور اجباری) هر چند این دوبله ی همزمان پیش بینی شده بود و دیالوگ ها نیز شمرده و تا حدودی قابل فهم بیان میشد(به شرطیکه برای چون منی با تسلط کم بر زبان انگلیسی، باید همه حواسم را میگذاشتم به صدا و تخیل آنچه درذهنم بود )اما متاسفانه شاید چیزی حدود 7-8 دقیقه از از یک قسمت خوب نمایش با بی دقتی مسوول محترم این بخش از دست رفت

به هر حال تجربه خوبی بود و امیدوارم شاهد ادامه چنین برنامه هایی با کیفیت بهتر و هماهنگی دقیقتر باشیم
متشکرم از تمامی دست اندرکاران اجرای این نمایش و بانو منتای دوست داشتنی

پی نوشت:موقع تماشا بی اختیار ذهنم پر کشید به نمایش آنسامبل اسپانیش یرما و بازی و صدای زیبای اشکان صادقی!