نمایش›کابوس نامه

با یکی از دوستان کم بینام به سهش* این نمایش نشستم؛ احساس خودم به کنار، بیشتر از حسی که در او بوجود آمده بود، به وجد اومدم؛ احساس درک لذت جادوی تئاتر. حسی که عزیزان کم توان جسمی در بیشتر موارد از درک لذتش محرومند (نابینایان بگونه ای و ناشناوایان بگونه ای دیگه، حتی سالنهای تئاتر برای کسانی که فقط مشکلات جسمی- حرکتی دارند مناسب نیست).
واقعیتش اینه که تصور می کنم او احساس می کرد که بالاخره توسط جامعه مورد خطاب واقع شده و بعبارتی جدی گرفته شده؛ احتمالا هم بسیار بیش از من از کار لذت می برد چرا که من در درونم هنوز درگیر بودم با محدودیتی که برای حس بیناییم بوجود اومده بود اما او چنین دغدغه ای رو نداشت.
به وحید رهبانی و گروهش بخاطر این اثر بدیع درود می گم؛ بخصوص در موردی که شرحش رو دادم حتی اگه این کارکرد مهم بصورت ناخودآگاه، و نه به انگیزه قبلی، به وجود اومده باشه. و در پایان اینکه خوشحالم از اینکه به هر نحو ممکن، فرصتی برای این نمایش گذاشتم، حقیقتا اگر از دستش می دادم دریغش رو می خوردم.

* سهش: از مصدر سهیدن، بمعنای حس کردن.