نمایش›من که دا نیستم

این که بخواهیم تئاتری راجع به جنگ بسازیم، حتماً نباید محلّ رخ دادن اتّفاقات‌مان خرّم‌شهر باشد. لزومی ندارد از آهنگ «خاک سرخ» استفاده کنیم. نباید عکس شهدا را در قطع بزرگ بیاوریم روی سِن. پوکه‌ی گلوله و خمپاره حتماً نباید صحنه‌مان را پوشانده باشد. روی سِن بردن هر کار بی‌کیفیّت و ضعیفی، به اسم «ارزشی» و «آیینی»، شأن تئاتر ارزشی و آیینی را پایین می‌آورد. کاش آقای پارسایی این را متوجّه شود. کاش آقای پارسایی دست از تئاتر بشوید! مدّتی به خودش استراحت بدهد! و تشریف ببرد همین تئاترهای ده‌دانه‌یکی‌خوبِ تئاتر شهر را ببیند، شاید خلّاقیّتش تکانی خورد و ذرّه‌ای جُنبید. شاید اثر بعدی‌شان را توانستیم تحمّل کنیم و رغبت کردیم که پای دیدنش پول بدهیم. امّا فعلاً من تصمیم گرفته‌ام اگر مثل سردار مهر و ماه و این اجرا، اجرای بعدی، بلیت رایگان و مهمان ویژه هم داشتم، به دیدن کار ایشان نروم.

از یادداشتم راجع به این نمایش:
http://cinephilic.blogfa.com/post/51