نمایش›مایم و پاگانی نی (هیچی نگو)

ــ مایم، سخنِ بی کلامی به قدرت ویولون پاگانینی ــ

علیرضا ناصحی، نمایشی (بهتر است بگوییم پانتومایمی) روی صحنه دارد که جدای از خلاقیت، یادآور سینمای چاپلین بزرگ است.
آنچه خلاقیت میگویم, همان انتقال احساس و عواطفی است که از لایه های مختلف شخصیت نمایش با کمک دستها و بدن ایماگر و گریم سفید چهره که همگی اگزجره و اکسپرسیون است، شکل میگیرد و این اتصال بدون برقراری هیچ کلامی رخ میدهد.
نمایش در فضایی ساده و بی غل و غش و در بستری طنز ، روایتگر معضلی اجتماعی است که بشر سالهاست به فراخور تغییر در غرهنگ و تمدنش با آن دست به گریبان است. معضلی که منشا آن عدم شناخت و آگاهی کافیست و نادیده گرفتنش به قیمت بلاتکلیفی آدمها در این دنیای بزرگ تمام میشود.
علیرضا ناصحی با کدگذاری و نشانه ها, به کمک فیگور و رفتارهای حرکتی خود خالق موقعیتی است که از تولد تا مرگ کاراکتر را به تصویر میکشد. کاراکتری که توسط یک نیروی بیرونی به جبر کنترل میشود و "هیچ نمیگوید".
طراحی ... دیدن ادامه ›› صحنه به شدت مینیمال و ساده است. طنابهایی که صحنه مزین به چینش آنهاست و مصداق حصار و بندی است که با خودخواهی و میل به جنگ و تنش خود را در آن محصور میکنیم. این ریسمان حصار را در طراحی لباس هم میبینیم.
به سبب صامت بودن و اصالت پانتومایم نمایش، زمان آن کوتاه و حدود سی دقیقه است.سی دقیقه ای که در عین سادگی، سخت و جذاب است.
هرچند که پسندِ هنر، کاملا سلیقه ای و گاها وابسته به حس و حال لحظه ایست؛ اما این خلاقیت زیبا را از دست ندهید.
ــ پـرنـد محمدی ــ