نمایش›میشه یه کم منتظرم بمونی ؟

محمد جان مثل همیشه زیبا می بینی .....و جهان را با چشمان مهربانت انعکاس می دهی...

واقعا درست می گویی گاهی وقتها بعضی عشقها اسارت و شکنجه است اما جدای این واقعیت تلخ من فکر می کنم دراین نمایش یک واقعیت تلخ دیگر هم اتفاق می افتد و آن نگاه مردساخته درونی شده در یک نمایشنامه نویس زن است...زن نمایش در اینجا به واسطه ی یک مرد آن هم یک مرد ناهوشیار و در کما رفته هویتبخشی می شود....تصمیم زن سرانجام برای تغییر رویه زندگی اش به راستی تبعید است و نه رهایی و آزادگی ...چرا که او(و به احتمال زیاد خالقش)همچنان درگیر قواعد و بندهای مریی و نامریی نگاه مردمحورانه اند و هستی زنانه را صرفا در جستجوی مرد ایده آل عشق پذیر می جویند و نه احتمالا چیزهای بسیار متنوع در این جهان هستی !

چه بعد از نمایش
و چه بعد از ساعتها تفکر به مضمون آن
و چه بعد از نوشته تو دوست خوب و عزیز دلم

هرگز نتوانستم این نمایشِ عاشقانه را
عاقلانه تفسیر کنم
و به حقوق تضییع شده این زن بپردازم

من متاسفانه از این مردها
در دنیای ... دیدن ادامه ›› واقعی بسیار دیدم
و جالب اینجاست که وقتی می خواستم بر آنها بتازم
اولین مدافعشان همین زنان بودند

پس بگذار که بنده هم اینجا به قطعه ای
از یکی از یادداشت هایم بسنده کنم :


عقلِ بیچاره قطره قطره دلایلش را
درون لیوان می ریزد
تا آبی خنک را به خورد هوادارانش دهد
آنوقت عشق می آید و
باران را به ایشان تقدیم می کند
و با لبخندی تلخ
از یک عمر تلاش عقل تشکر می کند

نفرین بر او که اینقدر شیرین است