نمایش›پابرهنه در پارک

دوست عزیزم سلام.
فرموده بودید فکر نمیکنم انقدر وفا داری به متن اصلی نیاز باشه ! باید عرض کنم که کاملاً اشتباه فکر میکنین. پا برهنه در پارک از جاودانه های ادبیات نمایشی جهانه و هر کس که میخواد این اثر رو به روی صحنه ببره اگر به اندازه کافی باهوش باشه ، همینقدر به متن وفادار میمونه. فرموده بودید "مخصوصاً جاهایی که به فرهنگ ما نمیخوره" ! دوست خوبم چه کسی گفته هر تاتری که به روی صحنه میره باید حتما به فرهنگ ما بخوره؟ هنر یک مفهوم جهانیه دوست خوبم. موسیقی، هنرهای تجسمی ، تاتر ، سینما ، نقاشی و ... یک زبان بین المللی است . در هنر مرز بندی فرهنگی و قومی و قبیله ای اهمیت نداره بلکه اون چیزی که مهمه پیغام و حرفی است که اثر هنری در دل خودش جا داده.
باز هم فرموده بودید این نمایش نیاز روز جامعه نیست !! واقعا تعجب میکنم. معلومه که نیست. این نمایشنامه شصت سال پیش نوشته شده و اصلا ... دیدن ادامه ›› هم قرار نیست هر تاتری که اجرا میشه به نیاز روز جامعه بپردازه. اگر بخوایم با دید جنابعالی به هنر نگاه کنیم تمامِ آثار ماندگار سینمای جهان باید بروند دنبال کارشان! مثلا پدرخوانده چون با فرهنگ ما هماهنگی نداره به درد نمیخوره ! دیوانه از قفس پرید چون نیاز روز جامعه ما نیست به پشیزی نمی ارزه و....
و در پایان باز هم فرموده بودید امیدوارم متن های جذاب تر و مفهومی تر به روی صحنه بره !!!!! من از طرف نیل سایمون از شما عذر خواهی میکنم !

در پاسخ به نظر آقای محتشمی:
سلام. ممنون از نظرتون.
من یک توضیحی بدهم:

منظورم از اینکه انقدر وفاداری به متن اصلی نیاز نبوده؛ اینه که نیاز نیست مثلا در یک تئاتر اسم چندین نوشیدنی برده بشه! اگر این ها ... دیدن ادامه ›› را حذف می کردند آیا نقصی در اصل داستان به وجود می اومد؟
فرهنگ ما با اینکه انقدر راحت در مورد نوشیدنی و مستی و ... حرف زده بشه نمی خونه و واقعا هم در این دوره زمانی نیازی نداریم که این ها رو روی صحنه تئاترهاون ببینیم و بشنویم، حتی در یک تئاتری که صرف برای وقت گذروندن خوب بود و اثر هنری حساب نمیاد.
ما الان به پیام های مهم تری نیاز داریم.
لا اقل اگر حرف از مستی و نوشیدنی هم می شه، در نهایت یک پیامی، یک تاثیری، چیزی در اون باشه ایرادی نیست.

بعضی نمایش ها جاودان هستند و زمان و مکان ندارند.
اما دلیل نمیشه که هر نمایش نامه ای این ویژگی رو داشته باشه.

و اینکه از طرف نیل سایمون عذرخواهی کردین: من منظورم به نیل سایمون نبود. من نه شخصیت و نه سایر کارهای اونو نقد کردم.
منظورم با تئاتری های خودمون بود. چون نمایش نامه را نیل سایمون نوشته، دلیل نمیشه که حتما بردش رو صحنه.
این همه انرژی که بازیگر و کارگردان می ذاره رو به سمت و سوهای بهتری می شه هدایت کرد.

حرف من اینه که:
در انتخاب نمایش نامه ها باید دقت بشه.
چون اون وری ها نوشتن دلیل نمیشه بی نقص یا جذاب باشه و یا حتی برای رو صحنه بردن در ایران مناسب باشه.
با سانسور هنر موافق نیستم، اما موافق این هستم که انتخاب درست باشه، در نتیجه دیگه نیازی هم به سانسور نیست.
این همه انرژی و وقتی که هم بازیگر و هم مخاطب میذاره ارزشمنده.

دوست عزیز و بزرگوارم سلام.
من کاملاً متوجّه منظور جنابعالی هستم اما باید توجه کرد که ایرانیزه کردن بعضی متون نمایشی اصلا امکان پذیر نیست. مثلاً در مورد همین "مستی" که شما فرمودید باید عرض کنم که نقطه یِ عطفِ این نمایش در صحنه یِ پایانی دقیقاً در زمانی اتفاق میفته که شخصیت مرد نمایش در اوج مستی بر بلندای ساختمون میره و از قالب اون مرد اتو کشیده و منظمی که در طول نمایش هست خارج میشه و پیامشو به من مخاطب میرسونه. خوب اگه مستی رو از این نمایش حذف کرد و یا نشون نداد کل متن زیر سؤال میره و عوض میشه.
به نظرم بحث اصلی این وسط تفاوت سلیقه بین من و شما است. من کاملاً به نظر شما احترام میگذارم و برام محترمه هرچند باهاش موافق نیستم