متاسفانه اصلا سلیقه من نبود .
یه متن سطحی و ساده
شوخی ها سبک و زرد و بی مزه در حد برنامه های تلویزیونی . آدم یاد این نمایشهای کمدی می افتاد که وسطش می زنن و میرقصن یا شوخیهای کمر به پایین میکنن تا از مخاطب خنده بگیرن .
بازیها متوسط رو به پایین بود . نورپردازی و دکور بسیار ضعیف . موسیقی هم که به جز ساز دهنی و موسیقی انتهای اجرا چیز دیگه ای نداشت .
تماشاچی هم که ... خانم جلویی من انگار داشت سریال جم می دید , وسط نمایش نکته های آموزنده رو برای کنار دستیش تاکید می کرد , البته شکلات هم میل می فرمودن و با پوستش بازی می کردن .
عمارت ارغوان هم که مثل همیشه با تاخیر و بی نظم اجرا رو شروع کرد . خلاصه با احترام به عوامل و زحمتی که کشیده شده , تجربه خوبی برای من نبود .
نمایش خوبی بود، تقریبا همه چیز سر جای خودش، بازی ها و بیان و حرکت و کمدی به اندازه! برخلاف بسیاری از اجراهای این روزها خسته کننده نبود، کارگردانی خوب و بازی خوب هادی رضایی و دیگر دوستان، دمتون گرم!
کج وایسادی راست حرف بزن
بحث بر سر جامعه ی کهنه و نو یا قدیم و جدید نیست؛ مسئله ی حاکمیت دولتی یا خصوصی نیست؛ حرف های فیلسوفان مدرن از ماکس وبر تا یورگن هابرماس موضوعیت ندارد؛ حتی در تئاتر، تغییر رفتار مردمان مطرح نیست وقتی پای دروغ و طمع در میان باشد.
نمایش "کلردیاز پوکساید" در تاریخ 1402/3/19با 40 دقیقه تاخیر در عمارت ارغوان تئاتر تهران واقع در خیابان نوفل لوشاتو بعد از تقاطع رازی بن بست زیبا به اجرا رفت.
مناسبات مدرن و اقتصاد آزاد چه تعریفی برای این خودخواهی مدیر عمارت ارغوان تئاتر و "گروه اجرایی" نمایش کلردیازپوکساید دارد که وقت مخاطب را به گروگان می گیرد؟
البته عذرخواهی عجولانه ی بازیگر از تاخیر در شروع اجرا و بلافاصله آوارکردن دو خواسته ی دیگر از مخاطب روی آن، در مورد موبایل و بیرون نرفتن در حین اجرا بیشتر یک جوک و شوخی فرار به جلو بود.
به لحاظ قانونی که مراکز صدور مجوز بر موسسات فرهنگی و هنری در بخش مراقبت های ویژه به سر می برند. اما به لحاظ هنری تکلیفمان با مدعیان این مظهر تمدن(تئاتر) روشن نیست.
محمدرضا خسرویان