نمایش›تجربه های اخیر

[سایه سوبژه "ترک کردن" و رفتن گاهی آنقدر بلند است که ابژه های بعد از خود را در بازی تکرار مبتنی بر قاعده زمان می بلعد.]

روایتهایی موازی و در هم تنیده که با فصل سال شمار ١١٩ ساله روایتگر اصلی نمایش ورق می خورد .

حادثه ایی محرک که یک صد سال تکرار می شود، حادثه ای از اولین متارکه خانوادگی توسط زوج مرد؛ و شبیه سازی های ناتورالیستی این چرخه معیوب برای بیش از یک قرن...

متنی الکن و به غایت کم لایه که می توانست با بهره مندی از بازنویسی مجدد در اقتباس از نمایشنامه ای از نادیا راس و جکوب ورن (نشر نی) در بازنمایی از محوریت تم نمایشنامه اصلی (غیر اقتباسی) پویاتر و منسجم تر عمل کند.
ثبت انگاره های تصویری چون لکه سیاه درون دهان پرسوناژ یکی از خواهرهای دوقلو ... دیدن ادامه ›› و یا کیک تولد ٢٥ ساله و یا روایت صحنه قتل مشتبه خواهر دوقلو از نقاط عمیق و پرظرفیت نمایشنامه است که ارتباط تلفیقی ذهنی و بصری در اجرا را برای مخاطب با گنگی صرفاً روایی رقم می زند.

تئاتری روایی با کمترین دخالت کارگردانی در میزانسن ها ، نور و امبینتهای صوتی.
بازی ها مبتنی بر تکنیک فاصله گذاری با کمترین حس دراماتیک و اغراق در صحنه و البته متمایل به سردی در لحن و گفتار که خود امتدادیست بر مفهوم جانمایه متن نمایش که همان ترک کردن است؛ و البته بواسطه انتقال اطلاعات فراوان و متن تلفیقی روایی و دیالوگ محور و در مقاطعی منولوگ محور انتخاب این سبک بازی بجا می باشد.

اگرچه میزانسنها و قرینه سازی صحنه در چیدمان دکور ساده (صندلی ها) تلاشی بود برای دوسویه کردن سالن نمایش اما بنظرم نیازی به این دوسویه سازی نبود و با قرار گرفتن تماشاگران در جایگاه اصلی صندلی های سالن لذت بیشتری از اثر حاصل می شد چه بسا در خرید بلیط از تیوال این مورد در انتخاب جایگاه دوسویه مشخص نشده بود و قطعاً با صندلی های کم تعادل و ناراحت کافه ای و عدم اختلاف سطح بین ردیف دوم با اول ، نفرات جلویی برای نفرات ردیف دوم ایجاد مزاحمت در دید را دارند ؛ ضمن آنکه صدای سالن انتظار و صدای مسابقه فوتبال از بیرون به درون سالن اجرا از تمرکز مخاطب بروی بازی ها و متن نمایش می کاست!!

عدم بهره گیری از ظرفیتهای کمتر توجه شده صوتی و گاهاً موسیقیایی در محیط برای المان های گفتاری بازیگران و ایجاد وقفه هایی در اثر برای تمرکز بهتر مخاطب و بهره گیری ضعیف از طراحی نور و قرارگیری بازیگران در فضاهایی یک دست با نور تقریباً ثابت و حضور ایستای برخی از بازیگران در نور مطلق از ظرافتهای کار می کاست و مشخصاً با طراحی نقاط تاریک با هاله ای از باریکه نور برای اشخاص گاهاً غایب در نمایش مانند زوجه اول و پدر دوقلوها در صحنه های اولیه نمایش و یا روح ناظر خواهر به قتل رسیده و حتیٰ روانشناس دوره گرد می توانست در نقش کارکردی و مثبت کارگردانی جلوه گر باشد که البته این دخالت و نظر شخصی بنده است.

روند گاه شمار سالیان در روایت اگرچه به متن و محتوای درون فرمی انسجام و زیبایی تکنیکالی را اهداء می کند ولی تکرار سال شمار ترتیبی با افزونگی تصاعدی ١+ توسط راوی اصلی در دراز مدت برای طول کلی نمایش گاهاً کسل کننده و عمدتاً از تمرکز مخاطب در متن می کاهد و غالباً ذهن به سمت محاسبات سنی ٦ پرسوناژ اثر در فرار است و به تمایل مخاطب در قرارگیری در رویه های سایه و حاشیه دامن می زند لذا شاید بهتر است برای کاستن از این اضمحلال ذهنی روند شمارشی پنج یا ده سال یکبار محاسبه شود(نظر شخصی و غیر اجباری).

جدا از این نقد ، اثری روانکاوانه و فلسفی را شاهد بودم که لذت بخش بود و قطعاً شما مخاطب نازنینی که این سیاهه را می خوانی نیز می توانی از آن حظ و بهره بری.

با تبریک به کارگردان محترم و بازیگران و عوامل اجرایی فهیم و مهربان این اثر.