به اجرا بردن نمایشی با این مضمون بسیار قابل احترام و تحسین هست، با زهره مقدم عزیز هم نظرم که هرچه مخاطبان این کار بیشتر باشن رسالت سازنده کامل تر ادا شده.
شاید همین مسئله ضعف اجرا و کارگردانی رو پوشش بده.
بازی سمیه پیریایی عزیز رو با این که کار اولشون بود از بقیه بازی ها بیشتر دوست داشتم.
چندتا انتقاد و گله هم دارم:
1- تأخیر نیم ساعته برای شروع بدون هیچ گونه عذرخواهی از سمت تماشاخانه سپند
2- لحن گستاخ مسئول سالن که طلبکارانه می خواست همه گوشیا
... دیدن ادامه ››
رو خاموش کنن.
3- اجازه ورود کودک 5 ساله همراه با بسته پفک که در بسیاری از دقایق اجرا مشغول راه رفتن و صحبت و خش خش بسته پفک بود.
4- تکست دادن تماشاچی ها به مدت چند دقیقه که نور گوشیشون واقعا آزار دهنده بود.
6- رورانس طولانی
5- تماشاچی هایی که در اوج لحظه های درد یک بازیگر قهقهه خنده سرمستانه سر می دادند، انگار یک نفر داره برای شما درد و دل می کنه و شما از ته دل از خنده منفجر بشید. کاش این دوستان تفاوت درد و لودگی رو درک می کردند.
در آخر تشکر و احترام برای کل گروه