فرهاد گوران، نویسنده و روزنامه‌نگار دربارۀ نمایش «حرف، حرف، حرف؛ فیلیپ گلس قرص نانی می‌خرد؛ گونه‌های مرگ تروتسکی» نوشت: بازیگری و کارگردانی و فضاسازی خوب بود. متن هم به طرز غافل‌گیرکننده ای درخشان از کار درآمده بود؛ طنز و پارودی‌اش قوی و درونی شده بود... خلاصه کنم؛ با اجرایی نظرگیر، بینامتنیت درخشانی را به صحنه آورده‌اید. این گذار از صوت و حرف و حرافی به آن جملۀ پایانی «می‌روم گل‌ها را ببینم»، آن چیزی را نشانگری می‌کرد که در فقدان هنر حقیقی از دست داده‌ایم.