فیلم›پرو

درود بر هنرمندان ایران
صادقانه اعتراف می کنم نه فیلم را فهمیدم و نه انگیزه کارگردان را از ساخت فیلم. سه قصه ی بسیار شنیده که قرار است در یک روز با هم به نوعی پیوند بخورد؛ پیوندی که از ابتدا به نظرم سترون آمد. کار اگر سفارشی باشد، شخص یا سازمان سفارش دهنده، لابد بیست سالی از تاریخ روز جا مانده است.
از قصه که بگذریم، در فرم هم خبری نبود. خانم رخشان بنی اعتماد چرا به تمجید از فیلم سخن گفته، نمی دانم!
در روزگار بی بار و بری که حرص و طمع، چشم مردمان گرسنه اش را کور کرده و باران بی اخلاقی از آسمان متفاخر آن می بارد، هنرمندی اگر می خواهد معلمی کند، چه سفارشی و چه خودجوش، ناچار است زبان تازه ای برگزیند و حرف تازه ای بزند ...