بارانهای موسمی چشمهای من همه در تابستان بارید

اشکهایی که پایانی نداشت

و دردی که هیچ اشکی از آن نکاهید

من بودم و طوفانهای بی پایان خاطره

رعد خشم

برق نگاهت

و دلی که می پنداشت تا ابد گریستن هم از او بر می آید

و حالا پاییز من است

دیگر طوفانی نیست

بارانی نیست

خشکسالی احساس من است

بی تفاوتی من است

و من به انتظار بهار نشسته ام...