متاسفانه از بد حادثه مجبور به دیدن این فیلم شدم و فقط تاکیدی بر واژه خیانت در فیلم دیده می شد

لبخند ها و بازی های تصنعی و داستانها و دیالوگ هایی که نصفه کاره ماندند و به سرانجام نرسیدند مثل دیالوگ مادر میترا(بیتا فرهی ) در مورد سکوتی که کردم و باز هم سکوت میکنم یا حرف ها و تهدیدهایی که خانم ادبی در ابتدای فیلم داشتند و.....
موزیکی که به نظرم کمکی به فیلم نکرد و شاید در بعضی مواقع تضعیف کننده فیلم بود
بازیگر نو رسیده معرفی شده (مینا وحید) که از سکانس اول با آن لبخند مصنوعی کار خورد را آغاز کرد تا صحنه های آخر فیلم که به نظرم اصلاً نتوانست پارتنر خوبی برای بازی شهاب حسینی باشد و باعث افت پارتنر خود نیز شد
لیلا حاتمی که بسیار دور بود(کاش میشد از لیلا حاتمی نقش یک خانم معتاد یا زنی یاغی در سینمای ما دیده شود که عیار ایشون در بازیگری بیشتر به دیگران نشان داده شود(مثل بازیگرهای مردی که در چند نقش مختلف بازی میکنند و عیار خود را نشان میدهند))(البته نباید فراموش کرد خانم حاتمی خانم حاتمی است هر چند از خود دور باشد)
فرهاد اصلانی که مدتی است در این سبک نقش باقی مانده و به جلو نمیرود مردهایی که یک جای کارشان لنگ میزند
شهاب حسینی که حتی داد ... دیدن ادامه ›› و دعوای ایشان در قسمتی که با مینا وحید(میترا ) دعوا میکرد نمی تونه هیچ بیننده ای را راقب کند به دیالوگ های گفته شده
پرویز پور حسینی و مادربزرگی که فقط جور مادر بودن لیلا حاتمی را میکشیدند و به خانواده ایشان سرویس میدادند


بگذریم در بازیگری زیاد حرف زده شد و به نظرم هنوز جای حرف وجود دارد

قاب بندی و دکوپاژ هم همانند فیلم هایی دیگر سینمای ایران به نظرم مناسب بود(نه خیلی بد و نه خیلی فوق العاده)
داستان(یکم باورپذیری چنین داستانی برای من بیننده سخت بود) یک واژه به نام خیانت که برای آن فیلمی ساخته شد که فیلم های قبلی که به دنبال بیان این واژه در قالب تصویر بودند همانند انعکاس شاید بسیاری موفق تر و جلو تر از داستان این فیلم بودند

اصلاً پیشنهاد نمیکنم به کسی مگر اینکه مجبور شوید